Rozdział 21

Wracam do Bełchatowa o 4 nad ranem. Nawet nie wiem kiedy rzucam się na łóżko i śpię następny cały dzień. W głowie mam jedynie datę 24 grudnia. 3 dni do Wigilii, którą spędzę z mamą i Paulem. Siatkarze Skry już są w Kędzierzynie. Z Mariuszem się nie widziałam, ale zdążył za ten czas zadzwonić przynajmniej 3 razy pytając, czy wszystko w porządku, czy wezmę Arka od Winiarskich i czy zobaczymy się po jego powrocie. Mecz zaczyna się o 18. Zostaję w Bełchatowie wyłącznie z powodu Miśka, o którego plecy teraz odpowiadam. Mariusz wydaje się, że wydobrzał i może grać na pełnych obrotach, więc zostałam pełnoetatową niańką w kwestii zdrowotnej Michała.
Punkt 17:50 staję przed domem wyżej wspomnianego.
- Jak zwykle na czas, wchodź kochana – otwiera mi Daga, śmiejąc się głośno. Za nią już widzę wychylającego się Wlazłego juniora. Uśmiecham się do kobiety, która tylko wywraca oczami, a z jej ust mogę jedynie wyczytać cicho powiedziane: „Młody nie mógł się doczekać”.
- Cześć Aruś – witam się z blondynem, który już zdążył standardowo objąć moje kolano swoimi małymi rączkami.
- Tatuś powiedział, że dzisiaj będę z tobą spał – informuje mnie otwarcie, na co ja czochram go po krótkiej blond grzywce.
-Skoro tatuś tak powiedział, to chyba nie będziemy mieli wyjścia – chwytam go za rączkę i razem wchodzimy do salonu, gdzie czeka już poddenerwowany Michał w towarzystwie swojego synka – Cześć panowie.
Michał zdobywa się na jakieś ciche powitanie, widać po nim gołym okiem, że jest zły i zdenerwowany. To ważny mecz, mecz na szczycie. Zaksa jest jak na razie liderem tabeli, ale Bełchatowianie uplasowali się zaraz za nimi. Każdy zdaje sobie sprawę z tego, że to nie będzie łatwy mecz.
Oliwier szybko mnie dopada i zaczyna opowiadać o swojej szkole, czasami dopuszczając Arka do głosu. Po paru minutach znam już wszystkie ich nauczycielki, koleżanki i kolegów. Rozmowa z nimi pozwala mi odciągnąć myśli od ważnego meczu, jednak w końcu postanawiam porozmawiać z przyjmującym, który nadal siedzi jak na szpilkach, próbując słuchać studia przedmeczowego. Dobrze wiem, że myślami jest zupełnie gdzie indziej.
- Jutro będziemy musieli jechać na kolejne prześwietlenie – zaczynam, próbując odpowiednio dobierać słowa – Po świętach będziesz już mógł trenować.
Kiwa głową, ale się nie odzywa.
- Nie denerwuj się tak, Misiek – staram się go uspokoić – Poradzą sobie.
- Wiem – odzywa się po raz pierwszy, beznamiętnym głosem – Ale wolałbym tam być, niż siedzieć tutaj i denerwować się sto razy bardziej.
Rozumiem to, dlatego klepię go jedynie pokrzepiająco po ramieniu i rozsiadam się wygodnie, sadzając na swoje kolana Arka. Mecz się zaczyna, a potwierdza to głośny, radosny okrzyk trzylatka: „TATA!”.

***

Po dwóch godzinach patrzę w telewizor i nie dowierzam w to, co się właśnie dzieje. Nieobecnym wzrokiem wpatruję się sylwetkę Mariusza. Z jego twarzy nie można wyczytać nic. Jego wyuczone opanowanie jak zwykle bierze górę.

- To jest jakaś masakra – udaje się mi jedynie wydukać.

Michał wciąż nie może wydobyć z siebie słowa, a Daga patrzy to na mnie, to na swojego męża. Chłopcy siedzą i cicho szeptają między sobą, a ja kompletnie nie wiem co ze sobą zrobić.

- Zrobię jakąś kolację – oferuje się brunetka i szybko wychodzi z salonu.

- To był wygrany mecz – szepce w końcu Michał, bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego.

- I to był chyba właśnie błąd – mimo to odpowiadam cicho.

Dobrze wiemy, że mowa o drugim secie, kiedy bełchatowianie wygrywali 24:18 i przegrali 8 piłek pod rząd, tym samym tracąc seta. To miażdżące, poniekąd nie do wyobrażenia zwycięstwo wybiło z gry nasz zespół, który tym samym przegrał mecz 3:1. Już dawno nie widziałam tak rozbitej Skry. Nie mówię tego na głos, ale czuję, że Misiek myśli dokładnie to samo.

- Mariusz na pewno będzie chciał z tobą porozmawiać.

- Czemu tak myślisz?

Niebieskooki obraca się w moją stronę i wzrusza ramionami.

- Bo go znam – usłyszałam zwięzłą odpowiedź.

Milkniemy na chwilę.

- Jakoś nie szczególnie przeżywasz ten mecz – zauważam po chwili, badawczo przyglądając się Winiarskiemu.

Kolejny raz wzrusza ramionami, pokazując swoje zrezygnowanie.

- Bo wciąż to do mnie nie dociera. To nie powinno nigdy mieć miejsca. Nie w wypadku naszej drużyny.

Kiwam głową i wstaję z sofy.

- Nie pierwszy i nie ostatni przegrany mecz – szukając słów pocieszenia, tylko na tyle udaje mi się zdobyć

- Wiem, Maja. Wiem – wzdycha ciężko przyjmujący i idąc w moje ślady również wstaje z miękkiego mebla.

- Biorę Arka do siebie, na pewno jest już zmęczony – informuję Dagę i Miśka – Trzymajcie się i dzięki za wszystko.

***

Arek gada jak najęty całą drogę do mojego domu. Mówi dużo o Mariuszu, a kiedy pytam o Paulinę, słyszę tylko: „mama pracuje daleko i rzadko psyjezdza do domu”. Nie ciągnę tego tematu, bo wiem, że nie powinnam o to wypytywać małego.
Dowiaduję się od niego jednak, że Mariusz nie przyjedzie dzisiaj, a prawdopodobnie dopiero jutro wieczorem, bo czeka ich jeszcze wigilia klubowa, którą organizują gdzieś po drodze. Mały się cieszy, bo mówi, że nudzi mu się u dziadków.
Od razu po wejściu do domu kieruję się z blondynkiem do łazienki, a parę chwil później kładę do go swojego łóżka. Mama wyjechała do Warszawy, więc jestem zdana jedynie na siebie. Czytam Arkowi parę bajek, które przyniósł ze sobą i patrzę, jak po jakiejś godzinie miarowo oddycha z zamkniętymi oczami. Odkładam niewielkie książeczki na komodę i przykrywam chłopca kołdrą i kocem. Uśmiecham się, patrząc na małą wersję Mariusza i wychodzę z pokoju.

***

Nie potrafię zasnąć. Nie mogę dodzwonić się do Mariusza, o którego zaczynam się cholernie martwić. Wiem, że pewnie śpi, ale nie dał żadnego znaku życia od meczu, chociaż obiecał to Arkowi. Przechadzam się po raz setny z kuchni do mojej sypialni żeby sprawdzić, czy malec nadal spokojnie śpi.
Nagle słyszę długi, przeciągły dzwonek i zdezorientowana biegnę do drzwi.

***

- Mariusz? - słyszę jej zdziwiony głos.
Bez słowa przeciskam się koło niej w drzwiach i nie mogąc dłużej tłumić w sobie skłębionych uczuć przyciskam jej drobne ciało do najbliższej ściany. Kładę obie dłonie na jej talii i schylam się, żeby zetknąć nasze czoła.
- Majka, ja już naprawdę nie umiem się powstrzymywać – przyznaję i bez zastanowienia wpijam się w jej malinowe usta.
W chwili, gdy wreszcie czuję jej usta na swoich targa mną fala pożądania. Chcę mieć ją jak najbliżej, jeszcze bliżej niż w tej chwili. Przywieram mocniej swoim ciałem kiedy czuję, że odwzajemnia mój pocałunek. Kładzie dłonie na moich karku i drażni go swoimi paznokciami. Dreszcze na całym ciele dodają mi odwagi. Pogłębiam pocałunek i rozchylam szerzej jej wargi. Po chwili mogę już swobodnie dotykać językiem jej podniebienia.
Zjeżdżam ręką w dół, aż do jej uda, które delikatnie unoszę ku górze. Oplata mnie w pasie udami, a ja chwytam ją mocno za biodra. Nie przerywając ani na chwilę pocałunku, lewą nogą z hukiem zatrzaskuję drzwi wejściowe.
- Arek śpi – wypływa z jej ust pomiędzy kolejnymi pieszczotami.
Ale dla mnie to nie ma znaczenia. Liczy się ona. Tylko ona.
Wreszcie czuję, że mam ją na wyłączność i chcę, żeby taki stan rzeczy został już na zawsze. Trzymając ją cały czas w powietrzu, zmierzam w kierunku ciemnego salonu. Kładę ją ostrożnie na pokaźnych rozmiarów sofie i sam zaraz znajduję się nad nią. Nie myślę o tym, co będzie jutro. Teraz mam Maję, którą cholernie kocham. Czując jej spragnione pieszczot wargi utwierdzam się w przekonaniu, jak bardzo głupim człowiekiem jestem.
Majka jest moim ideałem i dopiero teraz potrafię to przyjąć do siebie.
- Maja – zdyszany szepcę cicho, odrywając się na parę milimetrów od jej czerwonych ust – Nie żałuję tego, co teraz robimy.
Czuję, że muszę jej to powiedzieć. Nie odpowiada nic, ale czuję jak się uśmiecha. Przyciąga mnie za koszulkę ponownie do siebie i obdarza mnie kolejnym namiętnym pocałunkiem. Kierowany pożądaniem wsuwam palce pod jej luźną koszulę. Na jej skórze momentalnie pojawia się gęsia skórka, co napędza mnie do dalszego działania. Przerywam pocałunek i przenoszę usta na jej szyję. Blondynka wygina się i odchyla szyję, pozwalając mi na więcej. Zostawiając wilgotne ślady na jej skórze, ręką wędruję po jej plecach, w końcu znajdując zapięcie jej stanika. Przyciskam wargi na dłuższą chwilę do jej skóry i bez problemu radzę sobie z odpięciem jej górnej bielizny. Nie mija sekunda, a słyszę jej zduszony jęk i...
- TATUŚ?
Wszystko dzieje się w ułamku sekundy. Maja otwiera oczy, ja z trudem odrywam się od niej i oboje widzimy, jak zapala się światło w korytarzu. W mgnieniu oka podnosimy się z kanapy i z niemałym trudem siadamy prosto obok siebie.
- Tataaaaaaaaaaaaaaaaaaa – rozbudzony Arek wpada w moje ramiona, a ja jedynie wpatruję się w niezdefiniowany wyraz twarzy dziewczyny.
- Powinniście już iść – słyszę po chwili jej zachrypnięty, cichy głos. Nie patrzy na mnie. Ma utkwiony wzrok w jednym punkcie, bliżej mi nie określonym.
- Aruś, idź po swoje rzeczy – zwracam się do synka, który błyskawicznie znika z pola widzenia.
Blondynka wstaje z kanapy i nie obdarzając mnie ani jednym spojrzeniem kieruję się w stronę drzwi. Idę w jej ślady i po chwili oboje stoimy przed wyjściem.
- Maja – staję za nią i chwytam ją rękoma w talii – Nie chciałem cię skrzywdzić.
- Nie zrobiłeś tego – wzdycha ciężko, kiedy składam na jej szyi kolejny czuły pocałunek – Powinnam to przerwać.
Kręcę głową. Wsuwam dłonie pod jej koszulę i zapinam wcześniej rozpięty stanik. Chcę coś jeszcze powiedzieć, ale słyszę, jak Arek trzaska drzwiami i zmierza w naszą stronę.
- Nie żałuję – powtarzam jej do ucha, całuję ją w policzek i wychodzę razem z synem z mieszkania.

__________________________

Miał być jutro, ale nie uda mi się złapać nigdzie internetu :( W ogóle straciłam wiarę w to, że dodam coś tutaj podczas wyjazdu, ale uratowała mnie urocza kafejka o nazwie Papaya :D

Siedzę na brzegu morza, delektując się chwilowym dostępem do internetu. Mam już napisany kolejny rozdział. Mówię Wam, nie ma nic piękniejszego, niż siedzenie na brzegu morza i pisanie. Magia! 

Jestem w Trogirze - Chorwacja, jeśli byłby ktoś ciekawy  :)

Dzisiaj pierwszy dzień na plaży, wreszcie się opaliłam, a przede mną jeszcze cały tydzień.

Korzystam jak najwięcej, dzisiaj wstałam o 5 i biegałam wzdłuż plaży przy wschodzie słońca. Mam tyle inspiracji, że prawdopodobnie zasypię Was nowymi rozdziałami. Na razie tak jak mówiłam wcześniej mam jeden w przód, a dzisiaj będę tworzyć kolejny.

Chciałam dodać jutro, bo jak wiadomo Mariusz ma urodziny, ale myślę, że się nie pogniewacie :p Następny pojawi się kiedy znowu zawitam do Papayi, więc na pewno niedługo :)