Rozdział 23

 - Nie udawaj, że nie umiesz zmywać – fukam na przyjmującego, który jęczy widząc stertę brudnych naczyń.
- Naprawdę nie umiem! - podnosi ręce w geście obrony.
Postanawiam odpuścić Lotmanowi i zrezygnowana rzucam w jego kierunku suchą ścierkę.
- Nawet jeśli powiesz, że nie umiesz wycierać, to i tak będziesz musiał to zrobić – śmieję się w jego stronę.
Patrzę jak obraca w rękach materiał i patrzy na mnie błagalnym wzrokiem. Kręcę głową z dezaprobatą, a jednocześnie szerokim uśmiechem. Po chwili odwzajemnia mój gest i całuje mnie przelotnie w policzek.
- Moja mama będzie cię uwielbiać – zaczyna, a ja posyłam mu zdziwione spojrzenie – Przez 18 lat nie potrafiła nauczyć mnie sprzątać, a ty robisz to w jeden wieczór.
Mój krótki śmiech przerywa dźwięk dzwonka do drzwi. Mama? Nie, ona by nie dzwoniła. Paul posyła mi pytające spojrzenie, na co ja jedynie wzruszam ramionami i ruszam otworzyć.
- Cześć – słyszę od razu po uchyleniu brązowych drzwi i nieruchomieję.
- Mariusz? Co ty tutaj robisz?
- Tatuś przyszedł dać ci plezent! - zza atakującego jak na komendę wyskakuje dobrze mi znany trzylatek.
Patrzę z niedowierzaniem na obu, a po krótkiej chwili przepuszczam ich w drzwiach.
- Przepraszam, że tak bez uprzedzenia – mówi szybko siatkarz – Arek, stój! Zaraz wracamy do domu!
- Tata, ale Maja ma duzą choinkę z cukielkami!
Mariusz wywraca oczami z uśmiechem i przenosi wzrok na mnie. Mina od razu mu poważnieje, a ja denerwuję się co raz bardziej. Paul jest za ścianą i że prawdopodobnie zaraz przyjdzie sprawdzić, czemu mnie tak długo nie ma.
- Jesteś sama?
Zagryzam dolną wargę uciekam wzrokiem na bok.
- Nie – odpowiadam nerwowym głosem i zakładam ręce na piersiach.
- Twoją mamę widziałem przed chwilą na cmentarzu...
- Majka? - słyszę z kuchni i opieram się zrezygnowana o ścianę. Świetnie.
Mariusz patrzy zdezorientowanym wzrokiem na Amerykanina, który w mgnieniu oka znajduje się przy mnie i kładzie mi rękę w talii.
- Znacie się – mruczę pod nosem, patrząc to na jednego, to na drugiego.
Obydwoje mierzą się wzrokiem, aż w końcu Paul wyciąga rękę w stronę Wlazłego. Ten drugi z widocznym dystansem ściska ją krótko i patrzy na mnie ostrym wzrokiem.
- Nie chciałem przeszkadzać – przyznaje szorstkim głosem, w którym nie mogę doszukać się ani odrobiny sympatii – Chciałem ci to tylko dać i życzyć wesołych świąt.
Po czym dosłownie wciska mi w rękę niewielkie, gustownie opakowane pudełeczko. Mam ochotę zapaść się pod ziemię pod wpływem tej całej sytuacji.
- Aruś, idziemy! - woła za synem, który w sekundzie znajduje się przy nim.
Rzuca mi ostatnie chłodne spojrzenie, kompletnie nie zwracając uwagi na Amerykanina i wychodzi razem z trzylatkiem z domu.
- Wlazły... - zaczyna przyjmujący, ale uprzedzam go pod wpływem impulsu.
- Wszystko ci wytłumaczę za chwilę – informuję go, odkładając wcześniej otrzymaną paczuszkę na szafkę w korytarzu – Zapomniałam mu czegoś powiedzieć, to zajmie parę minut, poczekasz?
I nie czekając na odpowiedź wybiegam z domu.
- Mariusz! - wołam głośno, na co atakujący odwraca się. Zapina ostatni pas w foteliku Arka i zamyka tylne drzwi.
Dobiegam do siatkarza, chociaż nie ułatwiają mi tego moje wysokie buty.
- Przepraszam – wypalam od razu, nie zastanawiając się wiele.
- Za co?
Milknę, bo nie znam odpowiedzi.
- Możesz spędzać święta z kim chcesz – ciągnie, widząc moje milczenie. Mówi całkiem spokojnie, chociaż wydaje się to być tylko pozorne – Jesteś dorosła i nie mam na to wpływu. I to ja powinienem przeprosić, że przeszkodziłem. Tylko że kompletnie nie jest mi przykro.
Jego szczerość sprawia, że czuję się jeszcze gorzej.
- Nie może tak być – mówię cicho.
- Co? - pyta natychmiastowo – Jak?
- Między nami – wyjaśniam krótko.
Atakujący wzdycha i wsuwa dłonie do kieszeni swoich ciemnych dżinsów, stając przede mną w małej odległości.
- Chodzi ci o tamtą noc? - pyta bezpośrednio.
Kiwam głową i odważam się spojrzeć w jego oczy.
- Chcesz zapomnieć?
Patrzę w jego czarne oczy i nie potrafię wydobyć z siebie słowa. Chcę zapomnieć?
- Nie o to chodzi – mówię po chwili, bardzo powoli i cicho – Ty wiesz co zrobiłeś?
- Pocałowałem cię – odpowiada błyskawicznie, lekkim tonem. Jak gdyby to była najnormalniejsza sytuacja na świecie.
- Tak – potwierdzam drżącym głosem – I gdyby nie Arek doszłoby do czegoś więcej.
Pierwszy raz mówię to na głos i czuję się z tym jeszcze gorzej, niż kiedy powtarzałam to sobie w myślach.
- Nie zrobiłbym niczego wbrew twojej woli – zapewnia mnie dobitnym głosem – Nie o to ci chodzi, Maja. Przecież widzę.
Czuję, że oczy mi się szklą, jednak próbuję utrzymać kamienną twarz.
- Jak ty możesz spojrzeć teraz prosto w oczy Paulinie? - cedzę przez zęby.
Atakujący odwraca wzrok.
- Wystarczy powiedzieć, że chcesz o tym zapomnieć – odpowiada spokojnie, a ja widzę już tylko zarys jego twarzy przez grubą taflę przezroczystego płynu na moich tęczówkach – Tu nie chodzi o Paulinę, tylko o ciebie.
Zaczynam się trząść. Przez łzy widzę, jak atakujący mierzy mnie wzrokiem jeszcze chwilę i odwraca się, żeby sekundę później znaleźć się przy drzwiach kierowcy.
- Nie chcę o tym zapominać – mówię za nim głośno, próbując zatuszować mój płaczliwy głos – I nie żałuję tego.
Obraz staje się wyraźniejszy, pierwsze łzy spływają po moich policzkach. Jeśli nawet przez chwilę miałam nadzieję, że czarnooki podejdzie do mnie, to zostaje ona rozwiana z chwilą, kiedy posyła mi ostatnie przenikliwe spojrzenie, wsiada do samochodu i odjeżdża.
Nie wiem ile stoję podjeździe, próbując powstrzymać mimowolnie płynące łzy, ale w pewnej chwili czuję mocne, męskie ramiona oplatające moje ciało i tracę resztki opanowania. Płaczę jak dziecko, a Lotman nie odzywając się słowem bierze mnie na ręce i zanosi do domu.

***

PODKŁAD – LINKIN PARK IRIDESCENT

Nie pozwalam mu się dotknąć od chwili, kiedy położył mnie w mojej sypialni. Po rozmowie z Mariuszem... Po raz kolejny wracając do zdarzeń sprzed ponad godziny w moich oczach pojawiają się łzy.
Paul ma mnie teraz za największą dziwkę świata. Mariusz nie zdaje sobie sprawy z tego, jak wiele złego robi. Próbuje stworzyć ze mną jakiś chory układ... Paul prawdopodobnie ostatni raz widzi się ze mną, bo po takiej Wigilii już pewnie...
- Przepraszam za to wszystko – odzywam się zachrypniętym głosem, przerywając ponad godzinną ciszę.
Amerykanin milczy i nie patrzy na mnie. Leży oparty o lewy łokieć, zwrócony z moją stronę, jednak jego twarz skrzętnie unika mojej sylwetki.
- Nie musisz się litować i siedzieć tutaj ze mną. Jedź do Rzeszowa i wykorzystaj resztę wolnego.
- Zanim pojadę, chcę wiedzieć o co tutaj chodziło – odpowiada, a w jego głosie nie słychać już radości, która zawsze bez problemu mogłam wyczuć – O co chodziło z Wlazłym.
Zaciskam powieki i podejmuję kolejną ważną decyzję tego wieczoru. Postanawiam opowiedzieć Paulowi o tym, co zaczęło się 15 lat temu i trwa do teraz. O przyjaźni, która nigdy nie była przyjaźnią. O wszystkim, oprócz nocy 21 grudnia. Po raz pierwszy opowiadam na głos historię o człowieku, który już dawno powinien był zniknąć z mojego życia.

***

- Zabiję tego dupka. Przysięgam, że go zabiję.
Każdej reakcji się spodziewałam, ale nie takiej. Brązowooki wydaje się wpaść w szał, mimo to stara się z opanowaniem utrzymać w pozycji wpół leżącej.
- To mój przyjaciel, Paul – wzdycham ciężko i powtarzam się po raz któryś.
- Przyjaciel? - pyta ironicznie – Majka, on BYŁ twoim przyjacielem. A teraz chce od ciebie czegoś więcej i nie mów mi, że tego nie widzisz.
Oczywiście, że nie widzę. Mojej uwadze umknęło to, jak prawie rozebrał mnie w moim salonie 3 dni temu.
- On ma żonę – cedzi przez zęby po raz kolejny nieprzyjemnym głosem – I syna.
Milczę, bo wiem, że cokolwiek bym nie powiedziała, Lotman jest zbyt rozemocjonowany, a poniekąd widać, że nawet wściekły.
Mruczy pod nosem parę ociekających w przekleństwa epitetów, a ja wpatruję się bez emocji w sufit. Czuję się lepiej z tym, że Paul wie o osobie Mariusza w moim życiu. Chociaż jest to chyba najbardziej okrojona historia, jaką mogłam opowiedzieć. Mimo to próbuję do siebie nie dopuścić poczucia winy, że nie opowiedziałam Amerykaninowi parę znaczących szczegółów. Parę znaczących szczegółów, które miały miejsce 21 grudnia.
Odważyłam się nawet powiedzieć o mariuszowych bliżej mi niezdefiniowanych problemach małżeńskich, chociaż chyba tym Amerykanin najmniej się przejmuje.
- Skrzywdził cię kiedyś? Kiedykolwiek? - słyszę kolejne pytanie i stanę na równe nogi przed moim ogromnym łóżkiem.
- Paul, zaczynasz przesadzać - stwierdzam dobitnie, twardym głosem – Powiedziałam ci o tym nie po to, żebyś teraz został moim prywatnym ochroniarzem, kiedy Mariusz znajdzie się w pobliżu.
Chłopak milknie. Moje słowa zdają się ostudzać jego złość.
- Nie skrzywdził mnie nigdy i nie zrobi tego – zapewniam go, jednak gdzieś w głębi czuję nieprzyjemne ukłucie – Dlatego...
- Po prostu widzę, jak na ciebie patrzy! - wybucha po chwili i idąc w moje ślady, staje na równe nogi, prawie że wchodząc na mnie.
Zakładam ręce na piersiach i patrzę na niego wyczekująco. Wiem, że jeszcze nie skończył.
- I szlag mnie trafia, naprawdę! - ciągnie dalej podniesionym głosem – Nie jesteś moją własnością, Maja, wiem o tym, uwierz. Ale mam ochotę obić twarz każdemu, kto się za tobą ogląda, bo musisz wiedzieć, że...
Zacina się i spogląda na moją twarz z pewną niepewnością. Bo muszę wiedzieć, że? Serce zaczyna mi odrobinę szybciej bić, ale nie daję po sobie tego poznać.
- Chodź – zaskakuje mnie szybką zmianą tonu. Jest zdenerwowany, ale nie tak jak wcześniej. Nie jest zły.
Ciągnie mnie za rękę po schodach, przez korytarz, aż w końcu stajemy na środku kuchni. Po chwili dochodzi do mnie, o co tutaj chodzi. Podnoszę głowę ku górze i wszystko staje się jasne.
- Bo musisz wiedzieć, że się w tobie zakochałem. I że chciałem cię pocałować już w Rzeszowie, ale chciałem, żeby było idealnie.
Oplata mnie mocno w talii, wywołując delikatne dreszcze i styka nasze nosy.
- Pocałunek w mojej kuchni pod jemiołą jest dla ciebie idealny? - śmieję się cicho prosto w jego usta – Romantyk z ciebie, Paul.
Przyjmujący odpowiada mi krótkim uśmiechem i jeszcze bardziej zmniejsza dystans dzielący nasze usta.
- A z ciebie za to ani trochę – słyszę na koniec, a potem czuję już tylko miękkie usta Lotmana na swoich.

__________________________
No to mały prezent dla wszystkich czytelniczek #TeamLotman :)

Miał być punkt 13:00, ale nie mogłam się doczekać, żeby Wam to opublikować. Co Wy na to?

+ edit: lepsza ta czcionka, czy poprzednia? Jak lepiej się Wam czyta?