Rozdział 25

- Nie otworzyłaś.
Kręcę głową, słysząc jego chłodny ton głosu.
- Nie chcę prezentów od ciebie, Maniek.
Atakujący wzdycha ciężko, wsuwa ręce do kieszeni swoich dżinsów i błądzi wzrokiem gdzieś po swoim podwórku, aby po długiej chwili wreszcie spojrzeć na mnie. Wie, że zwracam się do niego w taki sposób bardzo rzadko i tylko wtedy, kiedy chodzi o coś ważnego.
- Jest dla ciebie. Wybrałem go dla ciebie, a nie dla kogoś innego.
Go?
- Nie...
- Maja – jego zdecydowany ton głosu, który może nie słyszę u niego często, jednak kiedy to się zdarza przechodzą mnie ciarki na plecach – Nie chcesz go wziąć przez to, co się stało między nami ostatnio. Ale potraktuj to jako zwykły prezent świąteczny ode mnie. Nic więcej.
Milczę, a po chwili opuszczam rękę w której ściskałam pakunek w dół.
- Przynajmniej odpakuj – mówi z prośbą w głosie, a po chwili jakby przypominając sobie o czymś dodaje – Wejdziesz do środka?
Kręcę szybko głową. Jeszcze tego brakowało. Atakujący nie naciska w kwestii zaproszenia mnie do domu, a ja delikatnie rozrywam czerwony materiał zgodnie z jego prośbą.
- Zwykły prezent – dukam, wlepiając pusty wzrok w brązowe pudełko ze złotym napisem 'Apart'.
Otwieram i nieruchomieję, widząc zawartość.
- Weź to, Mariusz – mówię zdecydowanym głosem.
- Jest twój – wypala natychmiastowo – Możesz go nie nosić jeśli ci się nie podoba, ale chciałem, żeby zawsze przypominał ci o mnie.
- MARIUSZ?!
Nawet nie wiem kiedy u boku atakującego staje jego małżonka. Widzę ją pierwszy raz od dobrych paru tygodni. Wygląda całkowicie inaczej niż w chwili, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ją po moim przyjeździe. Mocniejszy makijaż, gustowniejsze ubranie...
- O – zdobywa się, kiedy widzi mnie – Cześć, Maja.
- Cześć – odpowiadam automatycznie – Jak święta?
- Rodzinnie – uśmiecha się delikatnie, a gdy staje dokładnie obok ramienia atakującego czuję potężny ścisk w żołądku – A twoje jak?
- Podobnie...
- Widziałam pod twoim domem jakieś auto o rzeszowskich rejestracjach. Nie mówiłaś nigdy, że masz rodzinę stamtąd.
- Bo nie mam – przyznaję, próbując zignorować jej dziwny ton głosu – Mój chłopak przyjechał tym samochodem.

***

W momencie gdy słyszę jej odpowiedź robi mi się słabo. Chłopak. Jej chłopak. - Będę się zbierać – ponownie dochodzi do mnie głos blondynki – Trzymajcie się.

Patrzę jak odwraca się, nie zaszczycając mnie nawet najkrótszym spojrzeniem. Próbuję opanować drżenie rąk, dlatego zaciskam dłonie w pięści.
- Nie wiedziałam, że Majka ma kogoś – słyszę głos Pauliny, kiedy zamyka za mną drzwi – To jakiś siatkarz?
- To nie twoja sprawa, nie uważasz?
- Co się tak denerwujesz?
- Nie denerwuję się, do cholery!
- Właśnie widzę – odpuszcza brunetka, schodząc z tonu – Muszę jechać zaraz do Łodzi.
- Mama, ale mówilaś ze jus nie będzies placować!
Pojawienie się Arka w progu kuchni powstrzymuje mnie od wylania wszystkich negatywnych emocji na kobietę.
- Aruś, strasznie cię przepraszam – mówi, chociaż wiem, że jej odpowiedź mija się z prawdą – Wrócę jutro, a ty bądź grzeczny i słuchaj tatusia, dobrze?
Patrzę jak malec przytula się do Pauliny.
- Przepraszam, Mariusz – zwraca się do mnie, kiedy Arek opuszcza pokój.
- Nie było cię na Wigilii, nie było cię kiedy Arek otwierał swój prezent... - mówię beznamiętnie.
- Bo pracuję! - podnosi głos i cedzi wyraźnie każde słowo – Nie kłóćmy się w święta.
Kiwam prawie niezauważalnie głową.
- Przepraszam – kapituluję i przenoszę wzrok na kobietę. Patrzymy na siebie jeszcze chwilę. Widzę, że brunetka waha się, ale w końcu posyła mi coś na wzór uśmiechu i wychodzi z domu, a po jej obecności zostaje tylko trzask drzwi.
- Tatuś, a Majci podobał się ten plezent od ciebie?
Przenoszę wzrok na syna, który ponownie pojawia się w progu kuchni.
- Tak, Aruś – mówię łagodnym tonem w jego kierunku. Malec podchodzi do mnie i momentalnie znajduje się na moich kolanach – Bardzo się jej spodobał.
- To dlacego jesteś smutny?
Bezsilny zarówno psychicznie jak i fizycznie mocno przytulam do siebie syna. Syna, który zawsze przy mnie jest i sprawia, że nie tracę głowy. Wtulam się bardzo mocno w jego malutką szyjkę i zamykam oczy. A po chwili, kiedy słyszę pytanie synka:
- Tato, dlacego places?
Mam ochotę pogrążyć się jeszcze bardziej. Bo po raz pierwszy płaczę przez kobietę i co gorsze, nie próbuję ukryć tego nawet przed dzieckiem.

***

3 dni później odbieram telefon od Paula, który informuje mnie, że pierwszy mecz z Effectorem będzie jednak na wyjeździe. Mówię, że mogę przyjechać do Kielc jednak on twierdzi, że to daleko i nie potrzebnie będę się fatygować. Po krótkiej wymianie zdań zgadzam się z nim i ustalamy, że zobaczymy się od razu po meczu, kiedy prosto z Kielc przyjedzie do mnie.
Wczoraj wpadłam na halę, dokładniej na siłownię, żeby zobaczyć jak Misiek radzi sobie na pierwszym treningu. Zrezygnowałam z jakiegokolwiek udziału w sztabie medycznym, jednak zaznaczyłam, że zawsze będę służyć pomocą w razie potrzeby. Dlatego z sympatii do Michała nadal interesuję się jego plecami, co skutkuje tym, że właśnie zmierzam w stronę jego domu.
Otwiera mi Dagmara. Z uśmiechem na ustach zaprasza mnie do środka, a chwilę potem w moje ramiona wpada najmłodszy rodziny Winiarskich.
- Cześć, kaleko – zwracam się z uśmiechem do leżącego na kanapie Winiara seniora.
- Nie pozwalaj sobie – grozi mi palcem.
- W tej sytuacji nie boję się twoich gróźb – śmieję się, po czym siadam na fotelu obok niego – Jak po wczoraj? Bartodziejski mówił, że nawet na boisku już trenowałeś, zaraz po tym jak poszłam.
- Tylko odbijałem – zapewnia mnie – Już jest okej, ale boję się próbować wyskakiwać.
Kiwam głową ze zrozumieniem.
- Tak właściwie – zmienia temat przyjmujący, kiedy na fotelu naprzeciwko mnie siada jego małżonka – Nie powinnaś być właśnie w drodze do Rzeszowa? Mówiłaś, że dzisiaj miałaś wyjeżdżać.
- Miałam – przytakuję – Ale jednak grają na wyjeździe w Kielcach. Więc zostaję.
- O matko, to dobrze – wzdycha z ulgą Daga – Już myślałam, że będę sama. Wszystkie dziewczyny nagle się pochorowały...
- Nie wybieram się na halę – przerywam jej.
- Co? Dlaczego? - wypala zdziwiony siatkarz.
- Ja rozumiem, że twój facet jest Resoviakiem – zaczyna Dagmara, na co ja już otwieram usta – Ale chyba na mecz swojej rodzimej drużyny możesz jeszcze przyjść.
- Po pierwsze – bronię się natychmiastowo – To nie jest mój facet...
- Mariuszowi powiedziałaś co innego.
Nieruchomieję i milknę w jednej chwili.
- Rozmawialiście z nim? - mrużę oczy i zaczynam ostrożnie.
Para wymienia między sobą krótkie, znaczące spojrzenia, które najwyraźniej miały przejść obok mnie niezauważone.
- Co wam powiedział?
Denerwuję się. Co jeśli opowiedział o tym, co ostatnio stało się po meczu z Zaksą? Co jeśli powie o prezencie? Ale przecież Winiarscy to nasi przyjaciele...
- To co ty jemu – odpowiada spokojnie, chociaż bardzo powoli Michał – Że jesteś z Lotmanem. Że jestem z Lotmanem. Że jestem z Lotmanem. Próbuję wyrzucić ze swojej głowy te słowa, jednak nie potrafię.
- Coś jeszcze? - dopytuję się, nerwowo skubiąc poręcze skórzanego fotela.
- Hm, to i tak było dużo zważając na to, że przyszedł do nas nawalony w trzy dupy.
- Co?! - wybucham, słysząc słowa niebieskookiego.
- Coś się zmieniło między wami?
- Co wam jeszcze powiedział? - ignoruję pytanie Dagmary i wstaję z miękkiej skóry.
Staję wyczekująco nad nimi, próbując ukryć moje zdenerwowanie.
- Nic więcej.
Opuszczam ręce ze zrezygnowaniem i chwytam błyskawicznie w ręce swoją wcześniej niedbale rzuconą na skórzany mebel torebkę.
- Maja, możesz nam powiedzieć o wszystkim – mówi cicho brunetka. Próbuje złapać ze mną kontakt wzrokowy, jednak kręcę głową na wszystkie możliwe strony – Jesteście naszymi przyjaciółmi. Chcemy dla was jak najlepiej.
Mam ochotę prychnąć głośno, jednak udaje mi się powstrzymywać. Dobrze wiem, że Winiarska chce dla nas dobrze, jednak w obecnej sytuacji jest to bardzo trudne do zdefiniowania pojęcie.
- Dzięki – odpowiadam, próbując ukryć obojętność w głosie – Ale wszystko jest w porządku. Będę już lecieć, do zobaczenia.
- Dadze możesz mówić, że wszystko jest w porządku – słyszę głos Miśka, kiedy znajduję się przy samych drzwiach – Ale ja znam cię już długo. Mariusza jeszcze dłużej.
Podnoszę wzrok na przyjmującego, przy okazji upewniając się, że jego małżonki nie ma w pobliżu.
- Pocałował mnie.
Nie wierzę, że przechodzi mi to przez gardło. Wypowiedziane na głos brzmi jeszcze gorzej niż w praktyce.
- A ja głupia to odwzajemniłam.
- Cii, Majka – uspokaja mnie, kiedy dostrzega w moich oczach zbierające się łzy i drżące ręce – Nie zrobiłaś niczego złego.
- Nie... - zaczynam, ale niebieskooki szybko mi przerywa.
- Pogadamy o tym po meczu jutro, w porządku?
Kiwam głową, a po chwili znajduję się w krótkim, ale bardzo silnym uścisku przyjaciela.
- Nie zrobiłaś niczego złego – powtarza, a ja czuję się jeszcze gorzej.

***

'Będziesz oglądać? :)'
'Głupie pytanie, zaraz idę przed telewizor. Trzymam kciuki!'
Kłamstwo jest złą rzeczą. Każdemu dziecku jest to wpajane od małego. Nie można kłamać. Kłamstwo i tak wyjdzie na jaw. Kłamstwo ma krótkie nogi.
To dlaczego właśnie stoję przed bełchatowską Energią, pisząc tak zakłamane esemesy do człowieka, który najmniej zawinił?
I dlaczego na swojej szyi czuję miło drażniący mnie, złoty naszyjnik z zawieszką w kształcie czterolistnej koniczynki? Dlaczego, skoro się tak zapierałam przed nim?

__________________________

pisane 16.08

Prawdopodobnie kiedy to czytacie, ja dzielnie wędruję już 5 dzień :) 

I po raz kolejny zaznaczam, że cały czas czytam Wasze komentarze na telefonie, więc będzie mi miło jeśli coś tutaj zostawicie, nawet jeśli nie odpiszę :)

Kolejny rozdział pojawi się... 25-tego, a co mi tam, powiem Wam :p

Całusy!