Rozdział 19

   - Misiek ma prawdopodobnie wybity dysk międzykręgowy.
Zabrzmiało to jak wyrok. Zdecydowanie.
- Pogadasz z nim? - zapytałam. - Ja nie umiem. Jestem kompletnie beznadziejna.
- Nie gadaj głupot.
- Kiedy to sama prawda – westchnęłam, siadając koło niego na niewielkiej ławce – W życiu bym nie pomyślała, że ten wieczór tak się skończy.
- Za bardzo się przejmujesz – skwitował – To tylko kontuzja. To się zdarza, Majka.
Wypuściłam powietrze z ust i oparłam głowę o jego ramię.
- Chyba za długo było dobrze, co? Dwa dni bez problemów to zdecydowanie rekord.
- Daj spokój – uciszył mnie i przyciągnął do siebie.
Objął mnie swoim ramieniem, a ja odruchowo splotłam nasze palce.
- Ty też się krzywiłeś na boisku, widziałam – wytknęłam mu z lekkim wyrzutem.
- Maaaaaja – szepnął mi przeciągle prosto do ucha tak, że poczułam na plecach gęsią skórkę – Wyluzuj, dobrze?
Westchnęłam cicho, ściskając jego palce.
- A od kiedy ty takie wyluzowany?
- Ktoś musi – zaśmiał się krótko, uważnie przyglądając się mojej twarzy.
Nastała chwila ciszy, która chyba po raz pierwszy wydawała mi się być krępująca. To trochę dziwne, jeśli by patrzeć na to, że znamy się tyle lat, prawda?
- Przytulisz mnie?
Podniosłam swój przerażony wzrok na jego twarz. Boże, naprawdę powiedziałam to na głos?
- Co to za pytanie?
Uśmiechnął się, a w jego oczach zobaczyłam dwie radosne iskry. Nie, nie była to odbijająca się lampa, która jako jedyna oświetlała pomieszczenie. To była prawdziwa radość w jego tęczówkach.
- Chodź tutaj – zwinnym ruchem przyciągnął mnie na swoje kolana i szczelnie oplótł ramionami moją talię i plecy.
Znacie to uczucie, kiedy jeden z pozoru prosty gest sprawia, że wydaje wam się, że nie potrzebujecie niczego więcej? Właśnie tak czułam się w ramionach Wlazłego. Lewą dłoń ułożyłam na jego szczupłym karku, a prawą delikatnie zacisnęłam na krótkich włosach atakującego. Poczułam jak drażni mój odkryty obojczyk nosem i mimowolnie zmrużyłam oczy.
- Co robiłeś, kiedy byłam w Rzeszowie? - spytałam nagle, niewiele myśląc.
- Dlaczego pytasz?
Zagryzłam dolną wargę i otworzyłam oczy. No właśnie, dlaczego pytasz?
    - Byłem z Arusiem u moich rodziców – na szczęście zbył moje milczenie krótką odpowiedzią.
Uśmiechnęłam się pod nosem.
- Paulina też była? - wypłynęło z moich ust, zanim zdążyłam ugryźć się w język.
- Nie.
- Czemu?
- Pracuje w Łodzi i tam ma mieszkanie, żeby było bliżej. Została, bo miała jakieś zlecenie.
- Nie przeszkadza ci to? - zaryzykowałam.
- Musimy o tym rozmawiać? - westchnął ciężko.
Zrezygnowana nie odpowiedziałam, tylko mocniej przylgnęłam do ciepłego ciała siatkarza. Ten zsunął jedną rękę z mojej talii na udo, co nie mogło umknąć mojej uwadze.
- Wydawałeś się być jakiś szczęśliwszy, niż przed moim wyjazdem. Pomyślałam, że może byliście razem na jakichś krótkich wakacjach...
- Na wakacjach... - prychnął cicho pod nosem – Od dawna nie wyjeżdżamy nigdzie wspólnie.
- Dlaczego... - zaczęłam, ale szybko mi przerwał.
- Maja, proszę cię – zdecydowany, a zarazem łagodny ton jego głosu sprowadził mnie na ziemię – Mówiłem ci ostatnio, żebyś się w to nie mieszała...
- Martwię się – weszłam mu w słowo i podniosłam głowę tak, żeby mieć jego twarz przed swoją.
- To przestań. Proszę.
Napotkałam jego błagalne spojrzenie i zamilkłam.
- Ze mną i Pauliną już nie jest tak, jak na początku. Ale mamy Arka i chcę, żeby wszystko względem niego było najlepsze. Dlatego odpuść, Maja, bo widzę, że chcesz pomóc, ale to już nie ma sensu. Poradzę sobie.
Nie spuścił wzroku ani na chwilę. Mówił szczerze, chociaż w dziwny sposób. Nie wyczułam w jego głosie smutku, zawodu czy przejęcia. Tak jakby powtarzał te słowa codziennie, jakby to było coś najnormalniejszego na świecie. Wydawał się być przyzwyczajony do przedstawianego przez niego stanu rzeczy. Ot tak, moje małżeństwo jest już teraz tylko na papierze, ale mamy synka, więc musimy stwarzać pozory szczęśliwej rodziny. Ile w tym prawdy? Nie wiem, ale tak właśnie to zabrzmiało.
- Okej.
Moja krótka odpowiedź zbiła go z tropu. Szybko uwolniłam się z uścisku i wstałam z jego kolan.
- Maja – usłyszałam i stanęłam wyprostowana z opuszczonymi rękami i wyczekującą miną na twarzy – Nie bądź zła.
- Nie jestem – wzruszyłam ramionami.
- Właśnie widzę – posłał mi słaby uśmiech i stanął przede mną – Możemy zapomnieć o tej rozmowie?
Skinęłam prawie niezauważalnie głową.
- Nie chcę mieć takiej relacji z tobą – złapał mnie za opuszki palców i delikatnie ścisnął, na co ja mimowolnie wzdrygnęłam – Nie wiem, ile jeszcze będziesz w kraju... Po prostu tęskniłem za tobą i chcę ten czas, kiedy jesteś tutaj dobrze wykorzystać. Nie w taki sposób jak przed chwilą. Dobrze?
Uśmiechnęłam się i w momencie wtuliłam w jego klatkę piersiową.
- Może masz rację.
- Na pewno mam, chciałaś powiedzieć – zaśmiał się i cmoknął mnie w czoło – Chodźmy już, odwiozę cię do domu.

***

Wychodząc z hali mocno wtuliła się w moje ramię. Chwilę po załadowaniu się do mojego samochodu, przybliżyła się do mnie i całując w policzek powiedziała, że jeśli nie chcę, to nie będzie już o nic pytać. Wiedziałem, że chodziło głównie o pytania dotyczące Pauliny, jednak skwitowałem to krótkim uśmiechem. Teraz miałem czas, żeby to wszystko spokojnie poukładać sobie w głowie. Blondynka chwilę po wyjechaniu spod częstochowskiej hali zasnęła, a ja ani myślałem jej budzić. Co chwila kątem oka obserwowałem jej lekko rozchylone usta i miarowo unoszącą się klatkę piersiową. Nawet kiedy spała, jej obecność sprawiała mi radość i wywoływała uśmiech na twarzy. Gdzieś w głębi może i czułem pewien niedosyt. Nie mogłem usłyszeć jej głosu, śmiechu, zobaczyć tak dobrze mi znane błyszczące oczy czy poczuć jej miękkie usta na moim policzku. Pokręciłem z niedowierzaniem głową. W co ty brniesz, Wlazły.
Obiecałeś sobie dać jej wolną rękę, POWIEDZIAŁEŚ SOBIE, że dajesz jej wybór, a tak naprawdę nie możesz się powstrzymać, kiedy jest blisko. Jak długo będziesz się jeszcze powstrzymywał, żeby nie przekroczyć granicy? Może lepiej byłoby, żeby jak najszybciej wyjechała z kraju? 
Szybko wyrzuciłem z głowy ostatnią myśl i skarciłem się w myślach.
I co by ci wtedy zostało? Aruś, utrzymanie domu, treningi i mecze? Widzisz w tym jakiś głębszy sens, geniuszu?
Chcę, żeby została jak najdłużej. Chcę ją mieć przy sobie jak najbliżej. Jestem egoistą, ale wszystko czego teraz potrzebuję to drobna blondynka, siedząca tuż obok.
Zajechałem pod dobrze mi znany, żółty dom i po próbie jak najcichszego parkowania, wysiadłem z samochodu. W mgnieniu oka znalazłem się przy drzwiach pasażera. Delikatnie nacisnąłem klamkę i pociągnąłem w swoją stronę. Niewiele się zastanawiając, odpiąłem pasy, zabezpieczające dziewczynę.
- Jesteśmy? - wymruczała zachrypniętym głosem, uchylając prawe oko.
- Spokojnie, śpij. Zaniosę cię – zapewniłem ją szeptem i zwinnie przeniosłem jej drobne ciało na swoje ręce.
Niebieskooka mruczała coś niezrozumiałego pod nosem, aż w końcu zmęczona opuściła głowę na mój bark i już więcej jej nie usłyszałem. Odetchnąłem z ulgą i po krótkiej drodze z auta do drzwi domu, jakimś cudem udało mi się nacisnąć dzwonek. Po dłuższej chwili w otwartych drzwiach zobaczyłem zaspaną, a jednocześnie zdziwioną panią Beatę. Bez słowa, lecz z uśmiechem na ustach wpuściła mnie do środka, pokazując gestem drogę do sypialni blondynki.
Łokciem poradziłem sobie z klamką i sekundę później kładłem dziewczynę na dość pokaźnych rozmiarów łóżku. Po chwili namysłu rozpiąłem jej grubą, klubową bluzę i zsunąłem buty z jej stóp. Obuwie dzięki mojej pomocy bezszelestnie znalazło się na podłodze koło łóżka.
- Mariusz – usłyszałem za plecami – Jeśli chcesz, to możesz zostać.
Uśmiechnąłem się, nie odrywając wzroku od blondynki.
- Nie, dziękuję, muszę odebrać Arka od Winiarskich.
Kobieta pokiwała głową ze zrozumieniem.
Ucałowałem śpiącą dziewczynę w skroń, przykryłem ją leżącym obok kocem i cicho wyszedłem z pokoju. Po krótkim pożegnaniu z panią Adamczyk, zadowolony opuściłem dom.
Arek pewnie właśnie spokojnie śpi z Oliwierem w pokoju tego drugiego, a ty wracasz do kompletnie pustej sypialni, podczas kiedy cholernie ważna dla ciebie dziewczyna jest na wyciągnięcie ręki. 
Brawo, Wlazły. Ciekawe, jak długo jeszcze zdołasz się tak powstrzymywać. 

____________________________________________

Za wszystkie błędy przepraszam, ale rozdział przepisywałam z kartek o 5 nad ranem dzisiaj. :) Taka wena naszła mnie podczas drogi powrotnej z Warszawy.

Wiem, że nie jest długi, bo ma niecałe 3 strony i w związku z tym mam pytanie. Lepsze takie, odrobinę krótsze rozdziały, a może trochę częściej, niż takiej długości, jak te wcześniejsze? Czasami mam wrażenie, że was nudzę tymi moimi 4-5 stronowymi wypocinami :)