Rozdział 17

- Ktoś do niej wtedy zadzwonił – ciągnąłem dalej, rzucając przelotne spojrzenie moim gościom – Nie zrozumiałem za bardzo, ale wyglądało to trochę tak... Jakby zadzwonił do niej chłopak z pretensjami.
- Ma kogoś? - automatycznie wypalił Igła.
- Nie zostawałaby u ciebie na noc, gdyby czekał na nią chłopak w Bełchatowie – skwitował całkiem sensownie Grzesiek, po czym upił łyka swojej gorzkiej herbaty.
- Tak myślisz? - upewniłem się, próbując przyjąć do siebie teorię środkowego.
- Tak. Ona nie wygląda na jakąś...
Oboje z Krzyśkiem spojrzeliśmy pytająco na przyjaciela. Do czego on zmierza?
- Po prostu wydaje się być w porządku. Bardzo w porządku.
- To zabrzmiało trochę dziwnie w twoich ustach, Kosa – powiedział libero, jakby czytając w moich myślach.
- O Boże – jęknął środkowy – Czy wy naprawdę zawsze musicie mieć jakieś ewentualne podteksty?
- Tak – odparliśmy jednocześnie z Krzyśkiem, po czym krótko się zaśmialiśmy.
- Jesteście gorsi niż Pit czasami. Po prostu polubiłem ją – bronił się dalej środkowy, a ja nadal czułem jakiś dziwny ścisk w żołądku – Raz, że uratowała mi życie, a dwa, że przyjechała tutaj specjalnie, żeby cię przeprosić, Paul.
- Myślałem, że... - zmieszałem się trochę, nerwowo obracając kubek w rękach.
- Że mi się podoba? - zaśmiał się Kosok – Pewnie, jest piękną dziewczyną. Tylko że ma coś do ciebie, a nie do mnie.
Spojrzałem zdziwiony na Grześka.
- Poza tym przyzwyczaiłem się do roli wiecznego singla – westchnął ze śmiechem – Więc widzisz...
- PAUL?
Cała nasza trójka momentalnie ucichła.
- Jestem w kuchni – odkrzyknąłem, chociaż nie było to potrzebne.
- Zabiję cię kiedyś, przy...
Zamilkła, bo zauważyła moich towarzyszy. Stanęła w progu kuchni. Bez makijażu, w trochę rozczochranym koku, z bosymi stopami i nagimi nogami. Na sobie miała tylko moją meczową koszulkę, która jak mogłem sobie wcześniej tylko wyobrazić – sięgała jej do połowy uda.
Mimowolnie uśmiechnąłem się w jej kierunku. Piękna nawet z rana, cholera.
- Cześć – pierwszy głos odzyskał Krzysiek – Pewnie cię obudziliśmy.
- I dzięki Bogu. Bo ktoś – tutaj przeniosła wzrok na mnie i jeszcze bardziej nasiliła ironię w swoim głosie. – miał to zrobić o 7 rano, jednak chyba o tym zapomniał. W dodatku zgubiłam gdzieś telefon, więc z łaski swojej możesz mi powiedzieć, gdzie on jest? Powinnam być właśnie na treningu w Bełchatowie, a tymczasem jestem o jakieś 500 kilometrów dalej, spóźniona o prawdopodobnie parę godzin...
- Jest 10 – przerwał jej nagle Kosok, całkiem spokojnym głosem – Poza tym Paul mówił...
- Dzwonił do ciebie bodajże drugi fizjoterapeuta. Parę razy. Zostawiłaś telefon w kuchni, więc go odebrałem – przerwałem na chwilę, ale widząc kolejny nadchodzący wybuch niezadowolenia czy wściekłości ciągnąłem dalej – Odwołali dzisiaj treningi, chyba przez pogodę. Nie chciałem cię budzić, dlatego odebrałem ten telefon.
Skinąłem głową w stronę urządzenia, leżącego na kremowym blacie.
- A... - dostrzegłem w niej chyba cień zmieszania – Dzięki.
- Będziemy się już zbierać – moi goście wymienili między sobą znaczące spojrzenia i wstali od niewielkiego stołu.
- Zostańcie, ja i tak idę wziąć prysznic i się trochę ogarnąć. Sorry za takie wparowanie, nie powinnam – ostatnie zdanie skierowała do mnie, na co odpowiedziałem jej uśmiechem – Lecę, nie przeszkadzam.
- CHCESZ KAWĘ? - zawołałem po dłuższej chwili, kiedy zniknęła z pola widzenia.
- HERBATĘ CHĘTNIE – odkrzyknęła mi z drugiego końca mieszkania, a ja uśmiechnąłem się pod nosem. Czyli kawy nie pija.
- Nooo – odezwał się po chwili milczenia libero, dziwnym, przeciągłym głosem, który dobrze już znałem – Niezłe widoczki tutaj masz.
Oderwałem wzrok od czajnika i spojrzałem na przyjaciela z politowaniem.
- No co? - zapytał niewinnie.
- Całkiem do twarzy jej w tej twojej koszulce – mruknął w podobnym stylu do Igły, Kosok.
- Wiem... - zacząłem, ale szybko mi przerwali.
- Więc spała w twojej koszulce...
- …w twojej sypialni...
- …w twoim łóżku...
- ...więc powiedz nam do cholery gdzie ty byłeś w nocy, bo albo coś jest z tobą nie tak, albo...
- Co wy pieprzycie? - zaśmiałem się – Spałem w salonie.
Oboje spojrzeli na siebie w ułamku sekundy, wymieniając pełne niedowierzania spojrzenie.
- Boże – jęknąłem zmęczony – Patrzycie tak, jakby czymś dziwnym było to, że po prostu nie wskoczyłem z nią do łóżka.
- Bo to jest dziwne – mruknął cicho środkowy.
Zacisnąłem dłonie na gorącym od świeżej kawy kubku. Atmosfera jakby zgęstniała. Ignaczak popatrzył na mnie niepewnym wzrokiem. On wiedział, Grzesiek nie.
- Trochę się zmieniłem, wyobraź sobie – syknąłem trochę nieprzyjemnie w stronę czarnookiego.
- W przeciągu tygodnia? Bo z tego co pamiętam to ostatnią panienkę, wychodzącą z twojego mieszkania widziałem parę dni przed meczem w Bełchatowie – nie dał za wygraną.
- O co ci chodzi, Kosa? - podszedłem do niego bliżej i spojrzałem wyzywająco prosto w oczy – Zazdrosny jesteś?
- Już ci mówiłem, że nie – ciągnął dalej spokojnym głosem, który jeszcze bardziej mnie irytował – Po prostu...
- Po prostu co? - przerwałem mu, podnosząc głos.
- Uspokójcie się, do cholery – do akcji wkroczył wreszcie Igła, stając pomiędzy nami – Co wy odpierdalacie?
Z zaciśniętymi zębami i wargami mierzyliśmy się wzrokiem dłuższą chwilę.
- Nieważne. Spadam – burknął Grzesiek i w ułamku sekundy wyszedł z mojego mieszkania.
- Ja pierdolę – mruknąłem pod nosem, po czym spojrzałem na Igłę – Co mu odbiło?
- Wiesz, że on nie wie wszystkiego.
- To go nie usprawiedliwia. Naprawdę to wszystko wygląda jakby mi chodziło tylko o seks?
- A jest tak?
Spojrzałem zdegustowanym wzrokiem na libero.
- Boże, ty też? - westchnąłem zmęczony – Nie, powinieneś wiedzieć, że tak nie jest. Majka jest inna i jest pierwszą dziewczyną, na której mi naprawdę zaczyna zależeć. Od czasu...
- Jasmine – uprzedził mnie szybko – Musisz powiedzieć Mai o wszystkim.
- Po co?
- Wolisz żeby się dowiedziała od kogoś innego?
- Od kogo ma się dowiedzieć? Wiesz ty, Iwona, Jochen i Matt, który jest w Rosji.
- I sama Jasmine, która jest nieobliczalna – drążył dalej Ignaczak, a ja zaczynałem rozumieć.
- I co? Myślisz, że przyjedzie do Bełchatowa, stanie pod domem Mai i opowie jej całą historię? - parsknąłem śmiechem, chociaż tak naprawdę nie było mi nazbyt wesoło.
- Po prostu jej powiedz – westchnął siatkarz – Skoro ci zależy, to powinna wiedzieć.
Prychnąłem pod nosem.
- Na pewno się ucieszy.
- Zrozumie.
Po krótkiej chwili milczenia libero odłożył swój kubek i stanął w progu kuchni.
- Będę się zwijał, muszę odebrać Sebę ze szkoły, bo kończy dzisiaj wcześniej.
Kiwnąłem głową, nie bardzo zastanawiając się na słowami przyjaciela. Skoro ci zależy, to powinna wiedzieć.
- Powodzenia – klepnął mnie pokrzepiająco w ramię i zniknął w korytarzu.

***

- Już wyszli?
Zdezorientowany spojrzałem na blondynkę. Uśmiechnięta, już ubrana w swoje wczorajsze ubrania stała w progu kuchni i wiązała włosy w wysokiego koka.
Mruknąłem coś pod nosem na znak potwierdzenia.
- Słuchaj, Paul – zaczęła poważnie, stając obok mnie. Oderwałem wzrok od kanapki, którą właśnie robiłem dla niej i spojrzałem uważnie w jej oczy – Przepraszam za to całe moje wparowanie wcześniej. Głupio się zachowałam. I...
Obserwowałem jak delikatnie zagryza dolną wargę i staje na palcach, a kiedy już maksymalnie zmniejsza naszą różnicę wzrostu, przybliża się do mojego policzka i składa szybki pocałunek na nim.
- Po prostu dzięki – uśmiecha się szeroko do mnie i przenosi wzrok na kanapkę – Znowu kucharzysz?
Musiała minąć chwila, aż wróciłem do rzeczywistości. Jej poprzedni z pozoru prosty i nic nie znaczący gest wybił mnie z jakiegokolwiek rytmu.
- Tak, podchodzę do kolejnej próby otrucia cię – zaśmiałem się, na co ona szybko mi zawtórowała, wytknęła język i zironizowała ze śmiechem:
- Próbuj szczęścia dalej.

***

- Jesteś pewna, że chcesz jechać w taką pogodę? - zapytałem po raz kolejny.
- Boże, Paul – zaśmiała się melodyjnie i włożyła kluczyk do stacyjki.
- No co – oburzyłem się – Jedź ostrożnie i dzwoń jakby coś się stało.
Kiwnęła głową i odpaliła silnik. Spojrzała na mnie jakby wyczekująco, kładąc palce na przycisku do zasuwania szyby.
- Za tydzień w niedzielę mamy mecz z AZS-em w Częstochowie – powiedziałem szybko – Zobaczymy się?
Z każdym moim słowem jej uśmiech powiększał się. Mój zresztą też.
- Chętnie – ucięła krótko i zapięła pasy – Dzięki za wszystko.
I kiedy wydawało mi, że po prostu zasunie szybę, pośle mi jeszcze jeden uśmiech, ona spoglądnęła na mnie całkiem poważną i trochę zmieszaną miną:
- Musisz coś wiedzieć – zaczęła – Kiedy dostałam wczoraj wieczorem ten telefon, pamiętasz... Wiedziałam, że muszę wracać.
Westchnęła ciężko, a ja nachyliłem się jeszcze bardziej w stronę środka pojazdu. Założyła niesforny kosmyk włosów za ucho i uśmiechnęła się nerwowo.
- Wolałabym zostać tutaj, w Rzeszowie, niż wracać. Chciałabym, żebyś to wiedział, bo wczorajszy wieczór był kompletnie inny od mojej rzeczywistości w Bełchatowie. Był naprawdę miły.
Uśmiechnąłem się szeroko, ale zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, uprzedziła mnie:
- Do zobaczenia – cmoknęła mnie w policzek, w tym czasie delikatnie zsuwając moje dłonie z drzwi, po czym zasunęła szybę i nie patrząc już ani razu na mnie, odjechała.

***

„Po prostu nie zrań jej” przeczytałem po raz kolejny krótką wiadomość. „Ona na to nie zasługuje” brzmiała kolejna. Wpatrywałem się w obie, chociaż znałem je już na pamięć.„Nie zamierzam” odpisałem szybko Kosokowi.
Ale... Można zranić kłamstwem. Cholera, ty to powinieneś wiedzieć najbardziej, Lotman. Westchnąłem ciężko i wszedłem do mieszkania.
„Po prostu jej powiedz. Skoro ci zależy, to powinna wiedzieć.”Cholera, Ignaczak.

_________________

Co Wy na to?

Kiedy proponujecie kolejny rozdział? :)

/ EDIT PIĄTEK 12.07
NOWY ROZDZIAŁ PO MECZU POLSKA-BUŁGARIA, MOŻLIWE ŻE BARDZO PÓŹNYM WIECZOREM :)