Rozdział 10

- Bardzo źle trafiliście, tępy Amerykaninie – burknęłam pod nosem, rozmasowując bolące palce.
- Tępy Amerykaninie?
Podniosłam zdziwiona wzrok. Dwóch przerośniętych facetów w takich samych sportowych strojach, z takimi samymi głupkowatymi uśmiechami na twarzach.
- Wybacz, tępy Polaku – poprawiłam się ironicznie.
- Widzę, że koleżanka nie ma humoru i bezpodstawnie obraża mnie i mojego AMERYKAŃSKIEGO kolegę – nie dał za wygraną wielkolud, na co ja prychnęłam.
- Człowieku, prawie złamaliście mi wszystkie palce u ręki! - zawołałam oburzona – Nauczcie się drzwi otwierać, albo pukać przynajmniej!
- O co chodzi? - odezwał się po raz pierwszy owy „amerykański kolega”.
- O to, że czekam na was już drugą godzinę z tymi zasranymi kluczami! - ponownie się uniosłam, tym razem szybko przestawiając się na angielski – Nie nauczyli was w tym Rzeszowie, że jak się umawia na 18:30 to się jest na 18:30, a nie na 20?!
- Heeeej, hej, spokojnie – uśmiechnął się lekko Amerykanin – Mieliśmy małe problemy z hotelem, dlatego się spóźniliśmy.
- Gówno mnie obchodzą wasze problemy z hotelem...
- Pracujesz tutaj? - przerwał mi kolega uśmiechniętego obcokrajowca, nadal z pewnością siebie wymalowaną na twarzy. Siatkarzyk wielki.
- Nie, jestem tylko napaloną fanką Skry Bełchatów, której prezes dał klucze na halę – ucięłam i wcisnęłam mu w rękę plik kluczy – Nie miłego treningu życzę.
Ostatni raz zmierzyłam pogardliwym wzrokiem siatkarzy i obróciłam się do wyjścia.
- DO ZOBACZENIA! - wrzasnął za mną ten Polak, śmiejąc się – Tak w ogóle to Zibi jestem!
Prychnęłam pod nosem, ale nie odezwałam się słowem. Po korytarzu rozniósł się tylko odgłos moich wysokich obcasów.

***

Nienawidzę osób z perfidną pewnością siebie wymalowaną na twarzy. Rozumiem, siatkarz siatkarzem, ale za gwiazdę się uważać nie może. A przynajmniej nie powinien. Sportowiec to cholera jasna nie jest celebryta, żeby błyszczeć swoimi białymi ząbkami, spóźniać się 2 godziny na umawiany trening i nie widzieć w tym nic złego. Przesadzam? Może. Ale nienawidzę gwiazdorzenia. Nienawidzę głupkowato uśmiechających się, spóźnionych siatkarzy z Rzeszowa.

***

Kolejny dzień zaczął się dla mnie pobudką o 8 rano. Wyjątkowo zdążyłam się ogarnąć jak człowiek i zjeść śniadanie. Wskoczyłam w klubowe, białe polo z krótkim rękawkiem, na które zarzuciłam czarną marynarkę i obcisłe jeansy. Tak, jak rasowa fizjoterapeutka w klubie siatkarskim, doprawdy. Niestety nic nie mogłam poradzić na to, że klubowy komplet dresowy był o 3 rozmiary za wielki i siłą rzeczy chcąc jakkolwiek się prezentować – zrezygnowałam z niego.

Punkt 9:20 stawiłam się w bełchatowskiej Energii, a już dziesięć minut później pomagałam w rozciąganiu i rozgrzewce chłopaków. Przy okazji opowiedziałam Plińskiemu (tak, nie wiem jakim cudem właśnie na niego trafiło) o mojej wczorajszej przygodzie z Resoviakami. Środkowy skwitował to krótkim: „Spokojnie, zmażemy im te głupie uśmiechy dzisiaj na boisku”, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że moje wczorajsze, nieprzyjemne zachowanie było uzasadnione i pod każdym względem normalne. Przynajmniej jak na mnie.

Parę minut po 11, kiedy jak to w ostatnim czasie już bywało rozciągałam Mariusza, dostrzegłam kilku wchodzących na halę przerośniętych mężczyzn, wszystkich ubranych w znienawidzone przeze mnie strojach w barwach Rzeszowa.

- Cudownie – mruknęłam pod nosem, przyciskając mocno prawą rękę do kręgosłupa Wlazłego.

***

- Hej – usłyszałam angielskie powitanie – Zagadka rozwiązana.
Rozpoznałam dobrze mi znany irytujący głos, nawet nie podnosząc wzroku znad wielkiej torby klubowej, którą próbowałam spakować.
- Zagadka? - zmrużyłam oczy, zasuwając z trudem czarną torbę.
Amerykanin uśmiechnął się. Typowo po amerykańsku. Sympatycznie i promiennie. Mimo to wcale nie poczułam żadnej sympatii do niego.
- Jesteś fizjoterapeutką Skry – pospieszył z wyjaśnieniami.
- Sto punktów dla ciebie – mruknęłam nie siląc się nawet na cień uśmiechu.
Zarzuciłam ciężką torbę na ramię, zmierzyłam siatkarza chłodnym spojrzeniem i obróciłam się w stronę wyjścia.
- Nigdy wcześniej cię nie widziałem, a gram w Rzeszowie już dwa lata – nie dał za wygraną i ruszył ramię w ramię ze mną w stronę potężnych drzwi, ciągle na twarzy mając lekki uśmiech.
Nie odpowiedziałam, bo co miałam odpowiedzieć. Zacząć opowiadać, jakim sposobem trafiłam do Skry? Może od razu streścić całe swoje życie?
- Przepraszam za wczoraj – odezwał się znów, bacznie przypatrując się mojemu wyrazowi twarzy – Mieliśmy naprawdę duże problemy z hotelem. Nie wiedziałem, że ktoś będzie na nas czekał z kluczami.
- Oczywiście, przecież mogliśmy otworzyć drzwi na oścież i wywiesić wielki transparent z napisem 'witajcie Resoviacy, hala na was czeka' – zironizowałam.
Brunet roześmiał się.
- Właśnie próbuję przeprosić dziewczynę, która nazwała mnie tępym Amerykaninem – uspokoił się – Co jest ze mną nie tak?
Uśmiechnęłam się pod nosem. Ten cały Zibi oczywiście musiał mu powiedzieć.
- Jesteś Amerykaninem – ucięłam krótko, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.
- Tępym Amerykaninem – poprawił mnie, żartując – I co z tego?
- Wy tak po prostu macie.
Po raz pierwszy spojrzałam na niego i posłałam lekki uśmiech.
- Jak?
- Jesteście najbardziej bezkonfliktowymi i bezproblemowymi ludźmi na świecie – stwierdziłam pewnie.
- A ty...
- Mieszkałam i pracowałam w NY przez 6 lat – wyprzedziłam go – Więc tak, wiem to z autopsji, a nie z fejsbuka.
Zamilkł na chwilę i otworzył przede mną wielkie, szare drzwi wejściowe.
- To znaczy, że przeprosiny przyjęte, tak? - wypalił po chwili, wychodząc za mną.
- Skąd ta pewność?
- Uśmiechasz się i przestałaś ironizować każde zdanie – wytłumaczył, a ja zaśmiałam się mimowolnie – Traktuję to jako nadzieję na cień porozumienia.
Wywróciłam oczami i zatrzymałam się.
- Zawsze tak biegasz z przeprosinami do każdej dziewczyny, która jest na ciebie wkurzona? - spytałam wprost, chcąc go zbić z tropu.
- Nie – odpowiedział natychmiastowo, z całkowitą powagą – Głupio mi było za wczoraj. Byłaś...
- Okej, przestań już – przerwałam, a ten spojrzał na mnie zdziwiony – Maja jestem.
Wyciągnęłam dłoń w jego stronę i uniosłam lekko kąciki ust ku górze. Chwilę napawałam się widokiem zdumionego i zdezorientowanego siatkarza. Po chwili jednak obdarzył mnie swoim najszerszym i bardzo zaraźliwym uśmiechem, po czym ścisnął mocno moją wyciągniętą rękę.
- Paul.

***

Cieszył się, że mógł ją przeprosić. Przeprosić i poznać. Tak chciał i tak zrobił. Co więcej nie przyszło to tak łatwo, z czego jeszcze bardziej był zadowolony. Była inna. Inna i z pozoru niezainteresowana, poniekąd nieosiągalna. Rany, Paul, od kiedy przyciągają cię takie dziewczyny? Od kiedy w ogóle przyciąga cię jakakolwiek dziewczyna? Igła będzie dumny, wreszcie nawiązałem kontakt z płcią przeciwną. Pierwszy raz od 10 miesięcy. Istny z ciebie casanova, Lotman. Albo po prostu facet, który ciągle źle wybiera, a potem przez kolejne dziesięć miesięcy siedzi ze złamanym sercem. Jakież to smutne.Jedno było pewne – chciał ją znowu spotkać. Spotkać i wywołać chociaż cień uśmiechu na jej twarzy. Ale zawsze się tak zaczynało. I zawsze tak samo kończyło. Mimo to nie umiał wyjaśnić dlaczego tym razem nie potrafi sobie odpuścić.

„Poznajemy tysiące ludzi, ale żadne z nich nie wnosi nic wartościowego do naszego życia. Aż w końcu pojawia się jedna osoba, która potrafi zmienić nasze życie. Bezpowrotnie.”

***

Uśmiechnęła po raz kolejny pod nosem i pokręciła z niedowierzaniem głową. Nie mogła wyrzucić jego ze swoich myśli. Boże, Adamczyk co z tobą. Zachowujesz się jak niezrównoważona nastolatka.

„Czasami przychodzi taki dzień w życiu człowieka, że poznaje nowych ludzi. I właśnie ta nowo poznana osoba potrafi bardziej wpłynąć na nasze życie, niż ta z którą spędziliśmy kilka naszych cennych lat.”

_________________________

Krótko, ale tak musiało i miało być od początku. Kolejny rozdział będzie normalnej długości, czyli zdecydowanie dłuższy.

Stwierdzam, że zdecydowanie za często publikuję rozdziały ostatnim czasem. :) 

Pewnie się tu pojawię znowu  całkiem niedługo, ale już teraz Was proszę - trzymajcie za mnie kciuki we wtorek, środę i czwartek, piszę egzaminy! Jednak mam nadzieję, że jeszcze się tutaj pojawię przed nimi.