Rozdział 1

Po 12 godzinach lotu i 5 godzinach spędzonych w autobusach, wreszcie dane było mi zobaczyć tak dobrze niegdyś mi znaną bełchatowską okolicę. Jednak wystarczyło 6 lat nieobecności i wszystko tutaj wydawało mi się kompletnie obce i inne. Rozglądnęłam się niepewnym wzrokiem po bełchatowskim dworcu. Dochodziła 19, temperatura z pewnością zeszła poniżej 0 stopni, a ja w mojej cienkiej marynarce i 12-centymetrowych szpilkach właśnie zaczęłam to odczuwać. Ale w końcu... Był koniec listopada. Czego można było się spodziewać? Karząc się po raz kolejny w myślach za swoją głupotę, wyciągnęłam telefon z torebki i wybrałam ostatni wybierany numer.

- Tak?

- Paulina, właśnie dotarłam na dworzec, mogłabyś mi wysłać adres sms-em? 

- Nie wygłupiaj się, zaraz po ciebie podjadę – usłyszałam w odpowiedzi.

- To ty się nie wygłupiaj, pamiętam jeszcze czym są autobusy miejskie. Czekam na sms-a – odparłam pewnie i rozłączyłam się.

Niezaprzeczalnym faktem było to, że zawsze stawiałam na swoim. Tak też stało się i tym razem, kiedy po paru sekundach usłyszałam dźwięk nadchodzącego sms-a. Podmiejska 11. Błyskawicznie sprawdziłam drogę, w czym pomogło mi niezawodne Google Maps. Na moje szczęście, okazało się, że to jedynie 200 metrów stąd, z czego byłam niezmiernie zadowolona, bo wcale nie miałam ochoty tachać swojej walizki przez pół miasta. 

 Po 5 minutach byłam na miejscu. Całkiem prosta droga, całkiem ładna okolica, idealnie pasująca do trybu życia państwa Wlazłych. Stanęłam przed średniej wielkości domem jednorodzinnym z numerem 11. Kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać, jednak bez większego zastanowienia stanęłam pod drzwiami i zadzwoniłam dwa razy dzwonkiem. Modliłam się tylko, aby nie otworzył mi On. Usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza. Zacisnęłam dłoń na rączce mojej walizki.

- Maja – w sekundzie znalazłam się w mocnym uścisku pani Wlazły.

 Tylko tyle od niej usłyszałam. Objęłam ją delikatnie i uśmiechnęłam się pod nosem. Nie potrzebne były słowa. Po chwili przywitania, wypuściła mnie z objęć i przepuściła w drzwiach. Rozglądnęłam się dookoła. Zwyczajny dom. Zbyt zwyczajny jak na Mariusza. Od razu przeszło mi przez myśl.

- Nowy Jork ci służy – usłyszałam cichy głos kobiety.

Spojrzałam na nią. Nie wyglądała jak Paulina sprzed 6 lat. Gołym okiem zauważyłam jej zmęczoną twarz, ukrytą pod maską makijażu, czy smutne oczy, które chciała zatuszować słabym uśmiechem.

- Od dawna tu mieszkacie? - zapytałam, ignorując jej uwagę.

- 3 miesiące – odparła sucho.

- Dlaczego... 

- Porozmawiajmy normalnie, przy kubku herbaty, dobrze? - przerwała mi, po raz kolejny obdarowując mnie zmęczonym uśmiechem.

- W porządku – odparłam krótko, zdając sobie sprawę, że wystartowałam za szybko - Gdzie masz Arka? - zapytałam, zmieniając temat.

- Ogląda telewizor w salonie, mówiłam mu o tobie.

Kolejna zwięzła i aż nazbyt rzeczowa odpowiedź ze strony pani Wlazły. Kolejny raz poczułam, że tak łatwo nie załatwię tego, co mam załatwić. 

Po rozpłaszczeniu się, zostawiłam mój bagaż tuż koło drewnianych schodów i za Pauliną udałam się korytarzem w stronę jedynego oświetlonego pomieszczenia. Porażał mnie kompletny brak życia w tym domu.

- Aruś, popatrz, ciocia Maja przyjechała.

Spojrzałam na chłopca, który właśnie oderwał się od oglądania Boba Budowniczego. Przykucnęłam.

- Cześć, przystojniaku – odezwałam się z szerokim uśmiechem do malca, wyciągając w jego kierunku rękę.

Blondynek niepewnie wstał z dywanu i podszedł do mnie. 

- Przywitaj się z ciocią – rzuciła w jego stronę Paulina, bacznie przyglądając się całej sytuacji z boku.

- Mas takie wlosy jak ja – usłyszałam z ust małego Wlazłego. Zaciumkał przy tym charakterystycznie, po czym podał mi swoją małą rączkę.

Zaśmiałam się krótko.

- Tylko, że wiesz, twoje są ładniejsze – stwierdziłam ze śmiechem, ściskając krótko jego rączkę – Bo ja swoje muszę farbować.

- Malujes wlosy falbą? - zapytał zdziwiony, po raz kolejny wywołując u mnie rozbawienie i zdziwienie swoją odwagą.

- Pewnie. Jak będziesz chciał, to kiedyś możesz mi pomalować – odparłam i pogłaskałam go po czubku głowy.

W odpowiedzi malec pokazał szereg swoich malutkich mleczaków. Uroczy.

- Mam coś dla ciebie – rzekłam po chwili i wyciągnęłam zza siebie zabawkę, wcześniej kupioną w NY z myślą o nim.

- Co się mówi? - napomniała go Paulina.

- Dzięki ciocia – zaciumkał jeszcze raz mały i szybko zajął się nową zabawką.

- Chodź do kuchni – odezwała się brunetka i zostawiając syna, wyszła z salonu. Uśmiechnęłam się jeszcze raz do malca i wyszłam razem za nią z pomieszczenia.

- Opowiadaj – powiedziałam krótko, siadając przy stole.

Kobieta westchnęła i zabrała się za robienie herbaty. Objęłam w tym czasie wzrokiem całą kuchnię.

- Żarówka wam się wypaliła – mruknęłam, bardziej do siebie.

- Jestem cały czas zabiegana, a Mariuszowi to chyba nie za bardzo przeszkadza – pospieszyła mi z odpowiedzią Paulina.

Co, przepraszam? Jak znam Mariusza to szału dostaje od tych egipskich ciemności, a nie mu to nie przeszkadza.

- Podobno już nie pracujesz – zaczęłam, najspokojniej jak umiałam.

- Skąd wiesz? 

- Utrzymywałam kontakt z Pliną i Miśkiem. No i z mamą. Coś wspominali – odparłam, siląc się na obojętność. W rzeczywistości bardzo chciałam rozwinąć ten temat. Bo niby z jakiego powodu Paulina zrezygnowała z pracy blisko swojego ukochanego męża? W dodatku z bardzo dobrze płatnej pracy, na miejscu?

- Zwolniłam się – usłyszałam i przeniosłam zdziwiony wzrok na brunetkę.

- Żartujesz sobie? 

Tym razem nie otrzymałam odpowiedzi. Oparłam łokcie na stole i przyłożyłam palce do skroni. Dość męcząca podróż i cholernie dziwny stan rzeczy, który zastałam u Wlazłych dały się we znaki. 

- Chcesz cytryny? - kobieta postawiła przede mną dość spory kubek gorącej herbaty.

- Paulina, siadaj – powiedziałam rzeczowo, ignorując jej pytanie.

Dosyć zrezygnowana usiadła na wysokim krześle naprzeciwko mnie, ciągle unikając mojego wzroku.

- Co tu jest grane? - zapytałam.

___________________________________________

Tak, tak, jestem zła, kończąc w takim momencie. Wiem, że dość krótko, następny rozdział jest już prawie napisany, dłuższy niż ten.

Jeśli to czytasz, to zostaw komentarz, dopiero zaczynam i motywująca jest każda opinia :)