Prolog

Doskonale pamiętam tą rozmowę. Pamiętam rozmowę, przez którą właśnie teraz siedzę w samolocie zmierzającym na lotnisko w Warszawie. 

Kompletnie wykończona po całonocnym obrabianiu zdjęć z Gali MTV, padłam na łóżko. Ostatni raz spojrzałam na zegarek, stojący na szafce nocnej. 5:27. Przez szklane drzwi balkonowe zaczęło wdzierać się świtające słońce. Jęknęłam, ale nie miałam siły wstać, aby przysłonić szybę. Westchnęłam ostatni raz ciężko i odpłynęłam w krainę snów.

A przynajmniej tak mi się wydawało. 

Po raz kolejny spojrzałam bezmyślnie w samolotową szybę. Chciałam już wylądować. Chciałam załatwić szybko tą sprawę i wrócić do swojego normalnego życia. Do życia w USA.

W głębi duszy obawiałam się jednak, że to wcale nie pójdzie tak szybko, jak bym chciała.

Nie minęła chwila, a rozdzwonił się mój telefon. Przez myśl przeszło mi tylko: 5:30, kto do cholery zapomniał o strefach czasowych? Po omacku odszukałam telefon i nie patrząc na wyświetlacz, odruchowo odebrałam.

Wcale nie chciałam tutaj wracać. Nie chciałam wracać do miejsca, które odebrało mi wszystko, co miałam w życiu. 

- Maja? Majuś, proszę cię, pomóż mi... - usłyszałam płaczliwy głos w słuchawce.

Gwałtownie zerwałam się z łóżka.

- Paulina? - wydukałam zdziwiona i jednocześnie zaniepokojona tonem jej głosu.

- Majuś, błagam cię, wróć.. Proszę cię, przyjedź tutaj i zrób coś... Ja już tak dłużej nie mogę...

I tak się zaczęło.

_____________________________________________________

no to zaczynam

postanowiłam opublikować po raz pierwszy moje wypociny, a co z tego będzie - czas pokaże :)

+ jestem pierwszy raz na blogspocie, nie ogarniam tu jeszcze wielu rzeczy, także proszę póki co o wyrozumiałość :)

pierwszy rozdział pojawi się po weekendzie

 myślę, że we wtorek