Rozdział 12

Środkowy Resovii blady jak ściana klęczał na kolanach, próbując złapać oddech.
Niewiele zastanawiając się, podbiegłam pod siatką do niego. Był już otoczony przez wszystkich siatkarzy. Dobrze wiedziałam co się dzieję i co trzeba zrobić.
- Trzeba go stąd wynieść – zarządziłam szybko i zarzuciłam sobie na ramię ciężką rękę Kosoka.
- A ty to... - nagle pojawił się lekarz Resoviaków.
- Jest pan lekarzem, czy nie? Waszemu zawodnikowi trzeba pomóc, a wy stoicie jak idioci – warknęłam w stronę siatkarzy i mężczyzny, po czym z trudem wyprostowałam się, próbując utrzymać jakoś siatkarza, który nadal dusząc się wisiał na moim ramieniu.
- Chodź, Grzesiek – odezwał się wreszcie lekarz i pomógł mi w prowadzeniu dwumetrowca.
Odwróciłam się jeszcze w stronę Skrzatów, aby się upewnić, że Daniel zajął się poszkodowanym Kłosem. Na szczęście już pomagał środkowemu, który wciąż krzywił się z bólu. Wszystko działo się tak szybko, że sama nie wiedziałam do końca co robię. Jedyne co do mnie docierało, to brawa, połączone z pojedynczymi buczeniami kibiców i ciekawskie spojrzenia. Zignorowałam wszystko i jak najszybciej się dało, wyszliśmy, a właściwie to wytoczyliśmy się w trójkę z hali. Środkowy wciąż ciężko dyszał, nie mogąc złapać równego, miarowego i pełnego oddechu.
Jedną ręką otworzyłam drzwi mojego gabinetu, który był tuż przy hali.
- Siadaj – położyliśmy Kosoka na krześle, a ja od razu otwarłam na oścież ogromne okno. Zaraz potem usłyszałam, jak środkowy bierze głęboki wdech. Świeże powietrze pomogło. Jak zawsze.
- Jesteś astmatykiem, hm? - upewniłam się, cały czas siląc się na spokój i opanowanie. To było w takich chwilach najważniejsze.
Lekarz Soviaków obrzucił mnie zdziwionym spojrzeniem. Kosok tylko przytaknął głową.
- Ale... - zająknął się lekarz.
- Niech mi pan tylko nie mówi, że pan nie wiedział – syknęłam – Masz swoje pastylki? - zwróciłam się tym razem do siatkarza.
- Jestem w sztabie od miesiąca – powiedział, jak gdyby to miało być dobrym wytłumaczeniem. Nie było. Przynajmniej dla mnie.
- A ja od tygodnia – odparłam, gdzieś w głębi czując cień dumy. Środkowy, który zaczął już miarowo oddychać parsknął śmiechem.
- Lepiej? - zwróciłam się w jego stronę – Co z tymi pastylkami?
- Nie mam – odparł słabym głosem – Przez ostatnie pół roku nie były mi potrzebne, więc...
- To widać nieźle radzisz sobie ze stresem – przerwałam mu, grzebiąc w dużej szafce – Nie pomyślałeś, że na takie mecze warto je zabrać?
Trzasnęłam drzwiczkami szafki. W ręce trzymałam już odpowiednie lekarstwo.
- To nie stres – zaczął, prostując się na krześle – Kłos uderzył mnie kolanem w brzuch.
- Przy okazji skręcając sobie kostkę – zaśmiałam się, a środkowy mi zawtórował.
Lekarz Sovii stał cały czas przy oknie z posępną miną.
- Masz – wyciągnęłam dwie tabletki z opakowania i podałam je Grześkowi.
- Powinniśmy wrócić na halę – odezwał się po raz pierwszy, trochę ponurym głosem mężczyzna stojący przy oknie.
- Pewnie – prychnęłam, nie mogąc opanować swojej narastającej niechęci do medyka Resovii – Jeśli chcemy, żeby znowu nam padł na środku boiska to możemy nawet pobiec.
Lekarz wydawał się zignorować moją ironię. Albo i nie znalazł dobrej odpowiedzi.
- Jesteś w stanie wrócić na halę? - zwrócił się do siatkarza.
- Lepiej będzie jak zostanę – odezwał się po chwili środkowy – Tam jest duszno.
Mężczyzna raczej nie był zachwycony decyzją Grześka.
- Zostanę tutaj z nim – zaoferowałam się, nie myśląc wiele – A pan niech wraca i może wreszcie...
Kiedy już miałam na końcu języka dosyć nieprzyjemne zakończenie zdania, lekarz skinął głową i czym prędzej opuścił pomieszczenie. Po jego wyjściu parsknęłam śmiechem i przeniosłam wzrok na nadal słabo wyglądającego siatkarza.
- Dziwny człowiek – skwitowałam – Chcesz czegoś się napić? Dalej jesteś trochę blady.
Pokręcił głową.
- Skąd wiedziałaś? - zapytał po chwili.
Westchnęłam i oparłam się o duże biurko.
- Że jesteś astmatykiem? - zapytałam retorycznie.
Skinął głową i oparł się wygodnie, zaciągając się świeżym powietrzem.
- Mój tata miał astmę – powiedziałam cicho po chwili, uważnie przyglądając się drzewom za oknem.
- Miał?
- Miał.
Nie zapytał o nic więcej, skinął po prostu głową na znak, że rozumie i przymknął oczy, cały czas delektując się zimnym, rześkim powietrzem. W duchu cieszyłam się, że nie zadawał zbędnych pytań. Oboje przebywaliśmy w ciszy, która ani trochę mi nie przeszkadzała.
- Tak w ogóle to dzięki – odezwał się po paru minutach, kiedy do moich uszu dobiegły kolejne, trochę stłumione okrzyki kibiców z hali – Nie musiałaś tego robić.
- No pewnie, przecież wasz lekarz zrobiłby to lepiej – zaśmiałam się – Wybacz, ale nie mogę zrozumieć, co on robi w waszym sztabie.
Wzruszył ramionami. Nie mówił wiele i w sumie nie przeszkadzało mi to ani trochę. Wręcz przeciwnie – nawet mi się to chyba podobało.
- W każdym bądź razie nie ma za co – dokończyłam i uśmiechnęłam się lekko.
Po tych słowach znowu zapadło milczenie.

***

- KOSA?! MATKO, GRZESIEK!!! - błyskawicznie przeniosłam wzrok na drzwi gabinetu. Do środka po kolei wbiegł Ignaczak, Achrem, Lotman i Nowakowski.
- CO Z TOBĄ?!
- MYŚLELIŚMY, ŻE UMIERASZ TAM NA ŚRODKU BOISKA...
- PITER NIE MÓGŁ SKOŃCZYĆ ŻADNEGO ATAKU, BO TAK SIĘ MARTWIŁ...
- KOSOK, DEBILU, NIGDY WIĘCEJ CZEGOŚ TAKIEGO NIE RÓB...
Po chwili przekrzykiwania się siatkarze dostrzegli moją obecność. How nice, panowie.
- Cześć – zdobył się pierwszy Lotman, a ja odpowiedziałam mu uśmiechem.
Przeniosłam wzrok na resztę. Pierwszy ze śmiesznego rządku, który utworzyli w trójkę, wystąpił kapitan Resoviaków.
- Alek jestem – przedstawił się śmieszną, łamaną polszczyzną – Naprawdę nie wiem jak ci dziękować, bo gdyby nie ty... Kosok przecież...
- Matko, Alek, plątasz się jakbyś Polakiem nie był – zaśmiał się Ignaczak – Ty jesteś Maja. Paul o tobie mówił.
Spojrzałam pytającym wzrokiem na Amerykanina, który chyba nie bardzo rozumiał po polsku.
- Czyli już wiecie, że jestem wredną, blond zołzą...
- ...która przypadkiem uratowała życie Kosie – dokończył za mnie libero, śmiejąc się – Tak wiemy. Krzysiek jestem.
Uścisnęłam jego wyciągniętą rękę, potem dołączył się też Alek. Oficjalne przedstawianie się na nami, cudownie.
- I jak tam Grzesiek? Lepiej? - po obdarzeniu mnie ostatnimi uśmiechami dwójka siatkarzy z Rzeszowa dopadła środkowego. Naprzeciwko mnie nadal stał uśmiechnięty Lotman.
- To jakiś wyuczony uśmiech po gładko przegranym meczu? - zasugerowałam w końcu.
Paul zaśmiał się, a ja wyminęłam go w drzwiach.
- Jakbyście czegoś potrzebowali, to będę na hali - zwróciłam się do głośno rozmawiających Resoviaków, na czele z Ignaczakiem – Wracam jak skończą się rozciągać. Możecie zostać, tylko nie wpuszczajcie tu żadnych gości z kamerą albo mikrofonami.
Siatkarze spojrzeli na mnie zdziwieni.
- Straszny syf tutaj mam – wyjaśniłam na koniec, obróciłam się, a do moich uszu dobiegły śmiechy.
- Nie przegraliśmy tak gładko – w mgnieniu oka przy moim ramieniu znalazł się Amerykanin.
Uniosłam brwi do góry i przeniosłam wzrok na mojego towarzysza.
- Czyli te śpiewy kibiców Skry to na waszą cześć były...
Po korytarzu rozległ się śmiech Amerykanina. Który swoją drogą co raz bardziej mnie uzależniał, bo cały czas wywoływał podobną reakcję na mojej twarzy.
- Okej, przyznaję się – zaczął przyjmujący – Dostaliśmy 3:0.
- A ty i tak dalej się uśmiechasz – stwierdziłam machinalnie – Nie boli cię szczęka od tego szczerzenia?
- Nie szczerzę się – oburzył się.
- A ja nie jestem ani trochę ironiczna i sarkastyczna – wywróciłam oczami i przeszłam przez ogromne wejście do hali. Kibice powoli wychodzili, jednak bez problemu można było dostrzec małe tłumy, które gromadziły się przy siatkarzach rozdających autografy.
- Możemy prosić o autograf?
Przed nami znikąd wyrosło parę szczerzących się nastolatek z kartkami, zeszytami i flamastrami w rękach. Paul rzucił mi zmieszane spojrzenie, a ja wzruszyłam ramionami.
- Zobaczymy się później? - rzucił w moją stronę wyraźnie starając się, żeby otaczające go dziewczyny nie usłyszały.
- Może – mrugnęłam do niego i obróciłam się na pięcie, za cel obierając sobie rozmawiającego z Danielem Mariusza.
- Jak tam? - przysiadłam koło Wlazłego, a Lecouna rzucił w moją stronę lekki uśmiech, wstał z krzesła i skierował się w stronę trenera.
- Dobrze.
Zmarszczyłam brwi. Nie wyglądał jakby właśnie odniósł miażdżące zwycięstwo nad Resoviakami.
- Mówiłam, żebyś poprosił o zmianę...
- Jest dobrze.
- Widziałam, jak się krzywiłeś.
Siatkarz prychnął i zaczął uważnie przyglądać się butelce, w której została resztka napoju.
- Co jest? - zapytałam twardo, kładąc dłoń na jego ramieniu. Coś wyraźnie było nie tak.
- Nic, daj spokój – mruknął i wstał z krzesła, rzucając butelkę do worka obok.
- Co się dzieje? - nie dałam za wygraną i stanęłam przed nim z założonymi rękami na piersiach.
Chwilę milczał, po czym ubrał bluzę klubową ze swoim numerem.
- Nie powinnaś była się tak zachowywać – zaczął po chwili, wzrokiem błądząc po hali. Ani razu odkąd do niego podeszłam nie spojrzał mi prosto w oczy.
- Jak? - wypaliłam automatycznie.
Kapitan westchnął i zaczął odklejać ze swoich palców plastry.
- Resovia ma swój sztab – zaczął, skupiając się na białej taśmie – Nie powinnaś się tak rzucać do pomocy.
Po tych słowach dosłownie wbiło mnie w podłogę. Zamrugałam parę razy z niedowierzaniem.
- Ty sobie żartujesz?
Kolejny biały plaster „uwolnił” palce Wlazłego po czym znalazł się na krześle obok.
- Miałam stać i się patrzyć? - zapytałam wkurzona, unosząc głos – Może czekać aż się udusi?
- Raczej czekać, aż ich lekarz zareaguje – ciągnął obojętnym głosem – Może powinnaś zrezygnować z pracy tutaj, skoro cię tak ciągnie do Rzeszowa?
Stałam z rozchylonymi ustami nie wierząc w to, co właśnie słyszałam z ust mojego przyjaciela.
- Do Lotmana miałabyś bliżej. Same plusy.
Otworzyłam usta, ale nie mogłam zdobyć się na cokolwiek. Czułam tylko, jak ogromny ciężar spadł na moje serce.
- Nawet nie umiesz zaprzeczyć – usłyszałam na koniec, a po chwili zostałam sama.
Siadłam w osłupieniu na czarnym krześle, z ogromnym ściskiem w gardle.

„Za często zdarza się tak, że słowa ranią bardziej niż prawdziwe uderzenie w policzek.”

_____________________________________

Miał być dłuższy, ale skończyłby się w nijakim momencie. Żałuję, że nie mogłam dodać czegoś dłuższego, ale lubię mieć dobre zakończenia, dlatego zostawiam tak, jak jest. Na pocieszenie powiem Wam, że mam już kawałek kolejnego, więc następny rozdział pojawi się szybko.

Dodałabym wczoraj, ale niespodziewanie musiałam jechać z moją mamą do szpitala. Mam jednak nadzieję, że wynagrodziłam Wam ten dzień czekania dłużej i rozdział w Waszych oczach nie będzie takim dnem, jak w moich :p

Mam już ponad 10 tysięcy wyświetleń - nie wiem jak dziękować! Najbardziej cieszy mnie jednak to, że pojawiają się komentarze od anonimowych czytelników. Nawet nie wiecie, jak takie coś cieszy. 

A, właśnie. Chciałabym jeszcze nawiązać do komentarza, który pojawił się pod ostatnim rozdziałem, a nie odpowiedziałam tam na niego. "Super opowiadanie naprawdę miło się czyta, ale robienie z Pauliny czarnego charakteru lekko mnie podirytowało, czemu? W sumie uważam tą kobietę za wspaniałą osobę, więc pewnie dlatego."
Zaczęłam się tak zastanawiać właśnie dzisiaj nad tym komentarzem. W moich oczach ta kobieta też jest jak najbardziej w porządku, uwierz mi :) Ale w mojej historii od początku wiedziałam, że nie będzie najpozytywniejszą postacią. To jest dopiero początek i chcę tylko uprzedzić, że może być jeszcze mniej ciekawie i kolorowo w związku z jej osobą. Dlatego jeśli komukolwiek to przeszkadza czy drażni kogoś moje wykreowanie Pauliny to myślę, że warto sobie odpuścić to opowiadanie. Nie mówię tego z jakąś złością czy żalem, nie :) Cieszę się, że pojawił się taki komentarz, bo wreszcie oprócz miłych słów dowiedziałam się, co może się ewentualnie nie podobać w mojej historii.

Rozpisałam się, ale to dlatego, że długo mnie tutaj nie było. Ale kończę więc - do następnego!