Rozdział 6

- Maja! Wstawaj, od dwóch godzin twój telefon wariuje! Dobija się do ciebie chyba cały Bełchatów! - usłyszałam na miły początek dnia, z ust mojej mamy.

- Trzeba było odebrać – mruknęłam nieprzyjemnie i podniosłam się z pozycji leżącej – Kto dzwonił?

- Michał, Mariusz, Pliński, Daga, Paulina i setka numerów, których nie masz zapisanych.

Westchnęłam ciężko i przeczesałam palcami poskręcane włosy.

- Która jest godzina? - padło z moich ust po chwili.

- Dochodzi piętnasta.

Że co?!

- MAMO?! DLACZEGO POZWALASZ MI SPAĆ PRZEZ PÓŁ DNIA?! CO Z CIEBIE ZA RODZIC?! GDZIE OBOWIĄZKI?! JEZU, JA MIAŁAM IŚĆ NA TRENING Z MARIUSZEM! - wyskoczyłam z łóżka i zaczęłam panikować, gestykulując rękami.

W odpowiedzi mama roześmiała się perliście, za co zgromiłam ją wzrokiem.

- Spokojnie, dziecko – śmiała się dalej – Trening zaczyna się o 16:30.

Zmrużyłam podejrzliwie oczy i stanęłam na środku pokoju.

- Skąd to wiesz?

- Mariusz tu był. Kazał ci przekazać, że był i żebyś wreszcie oddzwoniła. I dodał, że nie podejrzewał, że potrafisz spać ponad 12 godzin.

***

- Cześć, śpiochu – po 3 długich sygnałach, usłyszałam ciepły głos Mariusza.

- Bardzo śmieszne – fuknęłam – Od jutra wstaję o 8 i idę biegać.

Nie zdążył cokolwiek powiedzieć, bo uprzedziłam go.

- Zanim zdecydujesz się na ironię, cyniczny śmiech, bądź jakąkolwiek inną ripostę, zastanów się dwa razy. Spanie do piętnastej mi nie służy.

- W takim bądź razie pasuję – zaśmiał się ugodowo – Jestem u ciebie o 16:15, bądź gotowa.

- Dobre rozwiązanie. Do zobaczenia – rzuciłam na koniec i rozłączyłam się.

***

- I? Jak było wczoraj? Może wreszcie mi coś opowiesz? - dopadła mnie mama, kiedy weszłam do kuchni.

Cicho westchnęłam i zabrałam się do robienia kawy.

- Właściwie to... Zwyczajnie. I dziwnie – odparłam, nie do końca pewna, jak sprecyzować odpowiedź – Zwyczajnie dziwnie.

Mama uniosła brwi do góry i założyła ręce na piersiach, czekając na szerszą odpowiedź.

- Jezu, mamo. Ja sama nie wiem... - jęknęłam.

Tak, zdecydowanie spanie do 15 mi nie służy. Jestem totalnie rozbita psychicznie.

- Ucieszył się? - spróbowała mama.

„Tak strasznie się cieszę, że jesteś tutaj”.

- Chyba tak.

- A ty?

Zamyśliłam się chwilę, po czym posłałam rodzicielce szeroki, szczery uśmiech.

- Wczoraj zrozumiałam, jak bardzo mi go brakowało. Tylko, że wiesz... Trochę czasu minęło...

Zacisnęłam wargi w cienką linię.

- Zobaczę. Potrzebujemy czasu – skwitowałam krótko, nie chcąc rozwodzić się nad tym.

***

Spojrzałam na zegarek. 16:02. 13 minut. W głowie ciągle nie mogłam (nie chciałam?) przeanalizować wczorajszego spotkania z nim. Z jednej strony cholernie zwyczajnie. Zdziwienie, radość, spacer jak za dawnych lat. Z drugiej strony niezdefiniowana dziwność (jest w ogóle coś takiego?). Czułam pewnego rodzaju barierę między nami. Barierę, która tworzyła się automatycznie przy słowach: dom, Paulina, zmiany.

***

- Maja! Mariusz przyszedł!

Ostatni raz spojrzałam w duże lustro, chwyciłam skórzano-dżinsową kurtkę i zeszłam, a właściwie to zbiegłam, po schodach. Wyglądałam zwyczajnie. Chyba.

- Nie ma to jak punktualność – rzuciłam na powitanie, zerkając na zegarek. 16:25.

- Nie marudź – odparł siatkarz w uśmiechem – Jak Arek się dowiedział, że idziesz ze mną, uparł się, że też chce. To twoja wina.

Wywróciłam oczami w odpowiedzi, a po chwili równocześnie się zaśmialiśmy.

- Mamo, wychodzę z tym nienormalnym człowiekiem. Nie wiem kiedy, i czy w ogóle wrócę, więc nie czekaj na mnie – zwróciłam się do rodzicielki.

Wychodząc z domu zdałam sobie sprawę, jak inaczej zachowuję się przy nim. Nie, nie gorzej. Zdałam sobie sprawę, że Mariusz Wlazły swoją obecnością nie pozwala mi zmazać uśmiechu z twarzy. A ja za cholerę nie mogłam zrozumieć dlaczego on. Dlaczego to znowu jest on.

***

- Arek został z Pauliną? - zagadnęłam.

Przytaknął głową, nie odrywając skupionego wzroku od bełchatowskiego chodnika.

- Jak się wam w ogóle układa? - zaryzykowałam, w myślach zaciskając zęby i oczy.

- Dlaczego pytasz? - wypalił gwałtownie, a ja drgnęłam nerwowo.

- Jestem po prostu ciekawa – zachowałam kamienną twarz i twardy głos – A ty dlaczego nie chcesz mi normalnie odpowiedzieć?

Powinnam zostać jakimś prawnikiem. Skąd w mojej głowie biorą się takie odważne, bezpośrednie i poniekąd kreatywne (też nie mogę w to uwierzyć) odpowiedzi?

- Wszystko po staremu. Zapisaliśmy we wrześniu Arka do przedszkola.

- Pytam o Paulinę – wypaliłam pewnie.

- Coś ty się tak na nią uparła? - podniósł głos, wyraźnie rozdrażniony.

Okej, jeszcze chwilę wytrzymaj.

- Bo cały czas unikasz jej tematu. Nie mówisz w ogóle o waszym małżeństwie.

- Bo nie ma o czym mówić. Jest okej – odparł dobitnie i dość nieprzyjemnie.

Wcale mnie to nie przekonało.

- Nie spinaj, Mariusz – zeszłam z tonu i dodałam jeszcze łagodniejszym tonem – Przepraszam.

Chociaż nie wiem za co.

- Ja też.

Po tych słowach, pełna sprzeczności i zdezorientowania, przekroczyłam próg bełchatowskiej Energii.

***

Te same korytarze, te same ściany, drzwi... Może jedynie trochę odnowione. Co się dziwić, Bełchatów zawsze dbał o siatkarzy.

- Leć do szatni, jesteś już spóźniony jakieś... - spoglądnęłam na zegarek na lewym nadgarstku – 20 minut.

- Spokojnie, dzisiaj mam przepustkę – wyjaśnił i dodał – Taryfę ulgową.

Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

- To znaczy?

- Ciebie.

- Nie rozumiem? - zironizowałam głupio.

- Zaraz zrozumiesz.

Po tych słowach uchylił przede mną potężne drzwi z napisem „wejście na halę”.

- No to uśmiech i zapraszam.

- Przerażasz mnie, Wlazły.

***

- Mario? Gdzieś ty się podziewał? Czemu się nie przebrałeś?

Od razu rozpoznałam głos Nawrockiego. Mimo że nie dane mi było go jeszcze zobaczyć (prawie dwumetrowe cielsko Wlazłego, idącego przede mną, uniemożliwiało mi to) nie miałam problemu ze zidentyfikowaniem tego głosu.

- A bo właśnie, trenerze...

- Dzieeń dobry! - nie mogąc się powstrzymać, wyskoczyłam zza Wlazłego i (aż dziwnie) wesołym głosem przywitałam dobrze mi znanego trenera Skry – Pan trener wybaczy Wlazłemu spóźnienie, to po części moja wina.

Nawrockiego ewidentnie zamurowało.

- Musiałaś tak entuzjastycznie? - syknął do mnie wyraźnie rozbawiony Mariusz.

Wywróciłam oczami i znowu zwróciłam się do pana Jacka.

- Mam nadzieję, że mnie pan pamięta. Maja Adamczyk – uśmiech nie mógł zejść mi z twarzy, przez widok totalnie zdezorientowanego coacha.

- Jezu, dziewczyno! Tyle lat... Oczywiście, że pamiętam! - zaczął szybko wyrzucać z siebie mężczyzna.

- Tak strasznie miło cię widzieć! - dodał serdecznym głosem i uścisnął mnie, przyjaźnie klepiąc po plecach.

- Pana też – odparłam uprzejmie.

- Wracasz na stare śmieci? - zapytał.

Zanim zdołałam cokolwiek odpowiedzieć, ktoś bardzo głośno krzyknął.

- Ja pierdolę! Winiarski, uszczypnij mnie, bo nie wierzę w to co widzę! ADAMCZYK?! Jezus Maria, ty żyjesz?!?!

Po tych słowach zaśmiałam się głośno i utonęłam w ramionach przyjaciela. Niewątpliwie, tylko Daniel Pliński potrafił w taki sposób okazywać swoją radość.

***

- No naprawdę, nie wierzę! - paplał jak najęty, ciągle nie wypuszczając mnie w objęć – Co ty tu robisz? Jezu, dzwoniłem do ciebie rano, ale nie odbierałaś, normalnie martwiłem się... Nie, co ja gadam. Nieważne, a teraz tak serio – skąd się tu wzięłaś? Bo wiesz, Winiar to się dziwnie od wczoraj zachowywał, no i wiedziałem, że coś jest na rzeczy! ALE ŻE TY?! Pojawiasz się po 6 latach, jesteś dla mnie wybawieniem...Przez 6 lat nie miałem do kogo się odezwać, bo nikt nie rozumie mojego czarnego humoru i ripost tak jak ty... No wiesz, ja naprawdę jestem w szoku! No po prostu...

- PLINA! - przerwałam mu, krztusząc się ze śmiechu. Przy okazji udało mi się wyplątać z jego uścisku.

Nie wspomnę już o tym, że cała drużyna Skry miała wzrok skupiony właśnie na nas. Nie żeby coś, ale nie przyjechałam tu, żeby robić zbędny szum. Co ja gadam, bez tego i tak się pewnie nie obejdzie.

- Plina, co z tobą? - zapytał z udawanym zmartwieniem Mariusz – CZY ON COŚ BRAŁ W SZATNI? - zwrócił się głośno do reszty rozgrzewających się Skrzatów, którzy kompletnie zbici z tropu zaśmiali się. Co tam, że pewnie nie wiedzieli o co chodzi.

- Te, te, el capitan, nie pozwalaj sobie – rzucił sam zainteresowany do Wlazłego – A tak serio, to już się uspokajam. Ale dalej nie wierzę...

- Nie zaczynaj znowu – przerwałam mu zdecydowanie, wywołując śmiech trenera, Mariusza i Bąka, Woickiego oraz Winiara, którzy momentalnie znaleźli się przy nas.

- Cześć chłopaki – zwróciłam się do Bąkiewicza i Pawła – Fajnie was widzieć.

- Ciebie też – odparł rozgrywający.

- Kopę lat – dodał Michał.

- Ej, Młoda, gdzie zgubiłaś swoje korki i dresy? - zapytał zaczepnie milczący już dłuższą chwilę (jak na niego, oczywiście) Plina.

O, i wszystko wraca do normy. Chamski, ale i tak kochany Danielu Pliński – witaj!

- Zostawiłam w Ameryce, co byś nie miał się do czego przyczepić – wypaliłam pewnie, jak to zwykle bywało w naszych „potyczkach słownych”.

- Jeśli chodzi o przyczepianie się to te twoje blond farbowane włosy...

Już szykował kolejną zaczepkę, kiedy uprzedził go Wlazły.

- Pasują ci i są bardzo twarzowe – skończył za kolegę, uśmiechnął się i położył mi dłonie na ramionach – A teraz ty idziesz na trybuny, ja do szatni, a panowie nie-robimy-rozgrzewki robią 10 kółek i dodatkowe rozciąganie.

Słowa Wlazłego spotkały się z uznaniem trenera.

- Będę się męczył zagrywką do końca treningu, zapamiętaj to sobie! - krzyknął środkowy do kapitana i zniesmaczony zaczął truchtać dookoła boiska.

***

- Widzę, że postawiliście w tym sezonie na młodych – zagadnęłam do Nawrockiego, kiedy po jakiejś godzinie przysiadł koło mnie na ławce.

- Trzeba wykorzystywać młode potencjały i talenty – skwitował typowo trenersko.

- Kosztem Mariusza? - uniosłam brwi – Niech mnie pan źle nie zrozumie, ale Mariusz nie był, nie jest i nie będzie przyjmującym.

Zazwyczaj w takich sytuacjach nie miałam skrupułów. Kiedy coś wyraźnie mi nie pasowało, nie potrafiłam tłumić tego w sobie.

- Wiem – odparł spokojnie – Nie martw się o niego...

Przerwałam mu szybko.

- Nie martwię się. Po prostu źle mi się patrzy na niego, kiedy stoi na przyjęciu – zaczęłam – Jest świetnym siatkarzem, ale jest atakującym – zakończyłam, kładąc nacisk na ostatnie słowo.

Nawrocki westchnął i wstał z ławki.

- To wcale nie było takie proste, jak myślisz – pospieszył z wyjaśnieniami – Odszedł Kurek, Falasca... Coś trzeba było zrobić.

- Nie wiem, czy to „coś” będzie takim dobrym rozwiązaniem – stwierdziłam – Ale to pan jest trenerem. Mam nadzieję, że w tym sezonie będzie mistrzostwo – skończyłam ugodowo z lekkim uśmiechem..

- Ja też. Swoją drogą, jeśli Mario będzie grał tak jak dzisiaj na treningu, to nie mamy się o co martwić.

Przeniosłam automatycznie wzrok na Wlazłego. Od razu odnalazł moje spojrzenie i uśmiechnął się.

- To chyba jego najlepszy trening od początku sezonu. Jeśli to ma związek z twoją obecnością, to przychodź na treningi codziennie.

***

- Młodzi się o ciebie wypytywali – padło z ust Winiara, który lekko zdyszany przysiadł przy mnie.

- Jacy młodzi?

- A który wpadł ci w oko?

Parsknęłam śmiechem.

- Pytam poważnie.

Spojrzałam na niego w politowaniem i jednocześnie rozbawieniem.

- Na pewno nie ten z numerek 4 – Misiek roześmiał się – A jeśli serio pytasz, to nie przyszłam tu, żeby patrzeć na ładne twarze.

- Ale te ładne twarze patrzą na ciebie.

- Na swatkę to ty się nie nadajesz, Misiek – skwitowałam krótko i zaśmiałam się – Gdzie gracie następny mecz?

Niewątpliwie, byłam mistrzynią w szybkim zmienianiu tematów.

- U siebie. Z Effectorem.

- Gładkie 3:0?

- Taką mam nadzieję – mrugnął do mnie – Będziesz?

- Chciałabym – odparłam – Kiedy to?

- Pojutrze. Zresztą, nie masz raczej wyboru. Mariusz pewnie już ci załatwił miejsce w pierwszym rzędzie.

Uniosłam brwi do góry i zdziwiona popatrzyłam na niego.

- Nie patrz tak na mnie – powiedział, delikatnie się uśmiechając – On naprawdę się ucieszył, że przyjechałaś.

Milczałam. Ciągle jakoś nie mogłam się co do tego przekonać.

- Jak było wczoraj? - zapytał.

- Winiar, kończ romansować!

- Pliński, rozciągaj bark, bo jak nie to wstanę i sama ci go naciągnę! - odgryzłam się głośno środkowemu.

- Uwielbiam was – skomentował Misiek, nie mogąc powstrzymać śmiechu – Wpadnij do nas wieczorem, co? Daga się ucieszy. No i przy okazji opowiesz o wczoraj.

- Czemu nie – zgodziłam się – A teraz leć, bo nie chce mi się dzisiaj torturować Plińskiego moimi trikami fizjoterapeutycznymi.

_____________________________

UDAŁO SIĘ!

Nie macie pojęcia, jak bardzo się cieszę. Ciągle mam ciężko w domu, ale wszystko idzie ku dobremu. Mam jeszcze jakąś minutę, więc chcę Wam tylko powiedzieć - DZIĘKUJĘ! Za komentarze pod tamtym wpisem, za każde 'trzymaj się' itd. KOCHAM WAS!

A teraz lecę. Pisać dalej, dla Was.

Komentujcie, proszę :)

Wybaczcie, ze nie informuję o tym rozdziale, ale na chwile obecna nie mam czasu.... naprawdę przepraszam

EDIT 12.03.2013
Mam chwilę, żeby napisać coś sensowniejszego :) Poinformowałam Was wszystkie, o nowym rozdziale, niestety strzeliłam gafę i wszędzie napisałam "nowy rozdział - 7", za co przepraszam, ale jestem mega zabiegana i totalnie nie myślę.
Hm, co jeszcze. Następny rozdział nie wiem kiedy, odwiedzajcie, bo sama nie umiem powiedzieć. W zeszycie mam zapisane 2 strony, ale wszystko zależy od tego, kiedy będę mieć komputer, bo cały czas nie mam go na stałe.
Dziękuję po raz setny za komentarze, wszystkie je czytam, mimo że przeważnie nie odpowiadam.